Non se trata dun deses admirables loitadores polo planeta, nin dunha misioneira entregada á salvación dos corpos e as almas, nin dun cooperante que vive de proxecto en proxecto… -todos francamente loables, por certo-. Non. Alguén de andar pola casa. Alguén que me recordou historias similares que fun recompilando e que, tras isto, puxen xuntas. A dun avogado discreto que defende aos que non teñen defensa (non porque non a merezan, senón porque non a poden pagar), a dun profesor de inglés con alumnos entre reixas ou a de alguén moi moi próximo que cobrou un bo diñeiro que non esperaba e, de camiño á casa, deixou a metade na gorra dun deses desgraciados (no sentido de desgracia e non no pexorativo) que piden o que sobra nas rúas de calquera cidade… Xente admirable de verdade que non sae nos xornais.
Eu, que me limito a deixar o euro na funda da guitarra do meu cantante favorito, outro dia lles contarei que os mellores concertos non nos escoitei nin en teatros nin en grandes escenarios, escoiteinos, e sego a facelo nas rúas das cidades… (Sabina foi un deles…), respondería que si, que moi ben, pero que o sinto moito, que non teño tempo. E non é que non o encontre. É que, por desgracia, non se me ocorreu buscalo.
Todo isto é moi bonito, pero tamén creo que se todos nos dedicaramos a estas cousas, lamentablemente, desaparecería o mérito de tan precioso labor. É dicir, a bondade e xenerosidade humana son preciosas precisamente porque son escasas. Sei que isto pode soar duro e politicamente desafortunado, pero é a verdade. Tamén está claro que un pouco máis de xente deste tipo non nos viría mal. Evidentemente cada un ten a súa vida, os seus problemas, as súas afeccións… e o seu tempo.