Poucos minutos despois, o castelo é reconquistado por outro equipo de traballo. Decidiron aproveitar o patio central para facer un cemiterio que é ao mesmo tempo unha inmensa piscina e abriron un túnel de auga que irrebersiblemente perforou a resistencia do muro frontal. Cada nova ondada lévase un remendo de muralla e as torres que antes presidían o castelo coa emoción contida hoxe son ridículos pináculos de area, como arqueoloxías asimétricas.
Fai pouco máis dun cuarto de hora que o equipo de traballo abandonou a gran piscina e xa foi novamente ocupada por unha nova cohorte de arquitectos. Agora son máis menores e levan un cubo cheo de clicks de Famobil. Un deles vai chafando coa pa os últimos vestixios do castelo, mentres o resto ocupa a piscina e enchea de pequenos barcos de plástico.
Como nun estraño ritual, cada novo grupo crea un novo castelo a partir dos restos do antigo. Estírao, alóngao, prénsao ou destrúeo coa voracidade dun ataque viquingo. Os castelos de area son un patrimonio universal da humanidade. Efémeros. Superpostos. Condenados por unha marea ameazante. Todo me suxire unha brillante metáfora, pero o pouco calor do verán deste ano levouma entre xelado e un graizado de limón. Queríalles dicir que a vida é como un castelo de area, pero agora non recordo o por qué. E mirándoo ben, tanto dá.