Acábanse os burros. Augura un experto que, de non tomarse medidas, no prazo de tres ou catro décadas non quedará un exemprar dos pacientes e sufridos asnos que dende tempos inmemoriais viñeron prestando importante servicio á Humanidade.
Tempos houbo nos que en Foz o burro era moi apreciado e elemento familiar e moi considerado; algúns destes chegaron a disfrutar de popularidade e son moitas as anécdotas a que deron lugar.O burro foi ademais, ó longo de moitos anos, valioso auxiliar de todo un colectivo de fondas raíces na evolución económica e social do pobo: as pescantinas. A “vendedora” que pregoaba o producto, azuzando a un tempo ó animal, era estampa cotidiana polas estradas e corredoiras da bisbarra.O asno, para tal menester, debía de ser de paso curto e miudo, para evitar o deterioro da mercaduría co violento vai-ven da marcha ; daí que o burro da pescantina era sempre do xénero feminino.
Na nosa memoria gardamos algúns episodios que en certa medida reflicten o medio social, cultural e económico da época. Así se explica, por exemplo, que Emiliano da Cangalla, a quen roubaran o burro que gardaba na cuadra, tivera que desprenderse da prenda para él mais preciada: un fermoso acordeón, artísticamente decorado con diseño de nácar, chegado de alén mar, que coidaba con todo agarimo. Ante a dificultade de achegar recursos para mercar un novo burro, vendeo rifas para o sorteo do instrumento nun baile domingueiro no salón de Ramón María de Cao.
Un rucio popular fora “Tilín”, de anatomía émula de Platero (“ pequeño y peludo, tan suave que parece que no tiene huesos…”); Antón de Carballido, o seu dono, encomendáralle un duro traballo: tirar pola vagoneta que dende a canteira do Rego de Foz trasladaba polos raíles a pedra para a construcción das Casas Baratas.
Pero o burro que sen dúbida acadou maior popularidade foi “Pedro”. miúdo, arrogante, fiel compridor do seu cometido, pola visita diaria a certos establecementos, por razón de traballo, granxeouse a simpatía e a amizade de moitos parroquianos. Mañoso para franquear o aposento, boa parte das noites as pasaba á luz da lúa, o que lle concedía certa aureola de romántico e aínda de “ligón”. Cada ano, pola onomástica, tomaba as súas cañas de cervexa, comía un feixe de caramelos e na cabeza lucía un penacho de flores Os burros acábanse,¡ qué mágoa!.