Érase unha vez uns pescadores que non tiñan onde pescar porque, durante décadas, espoliaran as augas máis próximas até despoboalas. As empresas pesqueiras, empuxadas pola fame insaciable do libre mercado, decidiron faenar en augas hostís, na fronteira dun país sen goberno nin esperanza. Penetraron no corazón das tebras coa maximización de beneficios por bandeira e a bendición da Unión Europea.
A principal obrigación do Estado de Dereito é garantir a seguridade dos seus cidadáns, mesmo cando se meten en problemas por correr riscos indebidos. O que non debe facer o Estado de Dereito é financiar eses riscos nin apoialos en ningún caso. Esta, con todo, é unha práctica habitual que tende a pasar inadvertida á opinión pública ata que unha primeira plana explótanos nas mans.
A polémica da seguridade a bordo e o secuestro do Alakrana arrinconaron a verdadeira pregunta: a quen compensa esta situación? Os atunes non son a base da economía española, nin da vasca. E con todo, cada certo tempo, decenas de homes embárcanse en botes ultratecnolóxicos rumbo a un país con 8 millóns de desesperados só para alargar a agonía dun sector en fase terminal, un modelo de negocio sen futuro algún. Por suposto que hai familias que viven desa pesca, como as hai que viven de todos os sectores en decadencia, e sempre resulta dramático. Biólogos e ecoloxistas levan décadas advertindo de viva voz do perigo ambiental e económico de sobreexplotar os nosos mares sen que ninguén, nin empresarios nin institucións tomáronlles en serio.
Algúns dos lectores poden dicir que un negocio non finiquita mentres exista demanda del. E certo hai demanda de pesca, obviamente o sector está de canga baixa pola sobreexplotación. Hai que cambiar os modelos de negocio das empresas que viven da pesca.
E si non espérate uns anos máis e xa veredes como van desaparecendo especies e cada vez hai máis xente do sector pesqueiro na miseria (e que conste que xa hai bastante).
Os buques de pesca da unión europea reciben subvencións alucinantes para dotarse de:
– Sistemas de navegación avanzadísimos: poden enviar un barco a unha posición GPS, ou transmitir vía satélite a súa posición en cada momento.
– Soar: Detectan un atún a máis de 5 KM!
– Redes de arrastre: esnaquizan o fondo mariño como un bulldozer, recomendo a calquera que faga submarinismo na costa española (peninsular) e que logo se vaia ao caribe ou a un parque natural marítimo para apreciar a diferenza ou contar anacos de redes pegadas ás rocas do fondo.
Con todas estas tecnoloxías (e outras moitas máis), DESECAREMOS os mares das nosas especies favoritas. Iso grazas ás frotas de Xapón, Corea, Canadá, Islandia e Unión Europea. Nin atún nin anchoa nin gambas nin bacallau?. todas esas especies están nos seus mínimos, con pescas que non chegan ao 15% de hai 40 anos.
Segundo.- Que están a facer os noso gobernos si non quedan peces nos nosos mares?
Aquí vén a novidade somalí, fartos de quedar sen peixes, nun dos países mais pobres do mundo e con armas alcanzables por todas as partes grazas á guerra civil, pois botáronse á mar a ?reclamar? parte do que é seu, as riquezas que lles roubamos mentres os nosos gobernos miraban a outro lado.
E ben, a cousa se ha ir de nai, si, e atacan en augas internacionais, probablemente, pero botáronse á mar polo que se botaron á mar, e á miña entender, calquera mariñeiro cun mínimo de humanidade pode entender o que estou a dicir e mesmo defender que non vimos nos nosos medios o tema da ?pirataría en Somalia? coa imparcialidade e respecto que tamén o ?adversario? merécese.