Seica dicía George Bernard Shaw: “Patriotismo é o teu convencemento de que o teu país é superior a todos os demais porque ti naciches nel”. Non parece razón moi obxectiva, razoada e fundamentada. Case todos os pobos cren ter un Deus dentro, en realidade. Algúns gregos estaban convencidos de que a lúa de Atenas era máis fermosa que a de Éfeso. O chauvinismo e a crenza de que o país ao que un pertence é o mellor en todos e cada un dos aspectos- naceu, non por casualidade, en Francia. Adoita coincidir plenamente co nacionalismo, ao que descoloca que os límites da Nación e o Estado non se superpoñan sen que sobre ou falte un milímetro.
España ou as Españas existen a pesar dos Reis Católicos que forzaron unha unidade ficticia, provisional e, ademais, por puros intereses persoais e monárquicos-. Os defensores da España unha grande e libre que formaron Isabel e Fernando, esa que lles enche a boca, a paz marabillosa de cinco séculos que tivemos , cando o certo e que toda a historia posterior indícanos que nos liaramos a gorrazos á mínima oportunidade, non lembran -ou descoñecen- que cada territorio conservou as súas leis, linguas, institucións políticas, bandeiras e costumes. Mesmo as súas fronteiras.
Cando morre Isabel a Católica, o primeiro que fai Fernando de Aragón é casar cunha Navarra. En Castela dicían: “vale mais un mal francés que un bo aragonés”. Foi Felipe V, neto de Luís XIV, un Borbón, o que estableceu a unidade a semellanza do Estado francés. E non podía ser. Houbo un período que imos chamar de Reconquista, para entendernos, no cal todos os territorios foran cobrando unha gran personalidade. Para avanzar na Reconquista había que dar foros, había que dar privilexios aos territorios, había que dar dereitos. E en 1714, hai trescentos anos vén un señor e cárgase todo o que houbera durante séculos!. Naturalmente, cada vez que hai un período de liberdade, un período democrático, volve outra vez o sentimento federal da verdadeira historia de España.
Si consumase a invalidación do Estatut, que por certo obedece ao recurso de inconstitucionalidade presentado polo PP salvador de todas as Españas grandes e libres, vai haber unha reacción seria. Verán que non xogan na táboa da demagoxia senón na realidade. Mira que si agora si rompe España que non levaba ningunha intención. Os políticos cataláns son antes cataláns que políticos e farán fronte común. E a sociedade catalá está até o moño dos españois que lles vilipendian. E, na miña opinión, agarrácheslles todo o dereito
É unha pena, porque Cataluña onde eu vivín nos tempos do final do franquismo e a Transición era Europa e o nacionalismo reactivo quizais lles aprovincionou un pouco; limitar, reducir, sempre tende ao catetismo. Claro que a España nacionalista corre camiño de regresar ás catacumbas.