Dende aquela souben detecta-las personas que atesouran valores. O seu resplandor faise notar, desprenden un halo tan singular que ata os nenos llo notan se os ven pasear. Esa é a razón pola que a miña fillla cando observou por vez primeira a Suso do Bahía preguntoume se era un capitán. Contesteille que si e non mintin . Pola súa autorirade cultural e humana, polo respecto e admiración que emana, resulta un privilexio enrolarse na súa tripulación. Ademais de capitán é patrón , afeito a bregar entre varias augas sen deixarse levar pola corriente.
Na súa singradura da vida abriu e abre ronsel de man tendida , de man amiga , disposta a amarra-los cabos da cultura por toda a Mariña. A súa goleta, Bahía, fretada de libros, zarpa tódolos días rumbo ós mares das tebras acendedo nas mentes os fachos da sabedoría, humildade e xenerosidade, valores humanos que Suso Férnández despregou nas súas velas sobor das que onde xa, no máis alto, a súa bandeira da terra focega coas cores do amor que sente por ela.
E cando sae a pasear polo arredor non precisa de rula nin de esquilón para se anunciar.. A xente detecta a brisa da súa cálida mirada porque Suso retrata e escribe co seu corazón; corazón de galego , de galego mariñeiro sen cancelas nin poxigos. Se as ondas o ven de lonxe o mar refresca a memoria lembrando a veciños e turistas que as areas onde agora pisan e se arrolan son fermosas doas da historia descifradas por D. Xesús, o ilustre cronista con pluma de retratista. A súa singular capacidade para converti-lo sinxelo en sublime provén dun interno manancial da experiencia que lle permite saber escoita-los latexos das forzas diversas e logo, cun tacto exquisito, enforna proxectos, sementa camiños e verque nos ríos o espíritu da Frouxeira para que non esquezamos que xuntos e unidos, respectando as ideas, teremos futuro sen perdemo-la esenza. Así llo entendín eu nas súas conversas.
E así o fago constar nesta sinxela semblanza dun gran capitán e mellor home ante o cal este humilde grumete se descobre en sinal de agradecemento pola súa exemplar traxectoria e porque entendo que as homenaxes sentidas cómpre facelas cando o persoeiro merece disfrutar da plenitude da vida.