Había unha vez un país chamado Kalinia que creu as andrómenas de promesas máxicas que ían solucionar todos os males, achegouse á luz do espellismo e elixiu un novo líder, matinando en que “calquera tempo pasado foi mellor” e na ignorancia de non coñecer todo o poema, que máis abaixo di “..aunque después de acordado da dolor”.
Empezou a andaina cara a salvación destruíndo todo canto fixera o goberno anterior, supoño que coa intención de non deixar rastro histórico que puidese propiciar un novo cambio. Desfíxose o sistema de asistencia social e as axudas ás persoas dependentes, cos cartos de todos pagáronse as concesións do plan eólico para darlle a ganancia aos amigos de afastadas terras, fixeron desaparecer as galescolas para que os nenos non soubesen das súas raíces, minguouse a asistencia sanitaria pública privatizando a súa xestión, deteriorouse o ensino público con decretos segregadores para que a mocidade fose perdendo a propia identidade, esnaquizouse a costa, desatendeuse o campo e as explotación gandeiras perderon competitividade, aumentou o paro. E ninguén se rebelou porque tamén “fixo escribir os libros ao seu modo”.
Aproveitando o relaxo muscular e a vontade durmida ao remol da brasa, meteron toda a identidade do país nun baúl. Meteron a cultura, o alalá, a muiñeira, a morriña, a saudade, os menciñeiros, as meigas, a paisaxe, a costa, as aldeas, as vacas, os porcos, as lanchas, o polbo á feira, os castiñeiros, os cortizos, os carballos, os paporrubios, os mouchos, as curuxas e ate a Santa Compaña e o Pórtico da Gloria tamén. Ao remate nunha caixa de seguridade, para que ninguén puidese abrila, meteron o idioma e a dignidade do país. E pecharon todo con mil candeados e chimparon todo no fondo dunha cova.
Pasado o tempo, moito tempo, alguén descubriu o baúl e cando o abriu veu o tesouro dun pobo desaparecido que quixeron recuperar para unha nova vida, pero non se puido. Non houbo quen fose capaz de entender o que alí había nin se puido interpretar aquela cultura porque o código, co tempo, desaparecera. A lingua para descifrar a identidade daquel pobo desaparecido xa ninguén a coñecía. A morte silenciosa non deixou pegadas para a reconstrución e o pobo de Kalinia esvaeuse na historia silenciosamente.
Isto é un conto sen rematar, pero xa sabedes que a realidade sempre supera á ficción.