Pensando no voto de marzo

Pensando no voto de marzo

Coñecín a un abstencionista convencido que dicía “se votas, logo non te queixes”. Nunca entendín o argumento. O que vota está perfectamente lexitimado para queixarse logo. Se os gobernantes non son os que votou, con toda a razón. Pero se lles votou por que non podería queixarse, se logo lle defraudan? O voto non é ningún cheque en branco. Supoño que o noso abstencionista diría que cando un é adulto, pódese deixar enganar polos políticos unha vez, quizais dúas, pero á terceira é xa tan culpable como o enganador. Isto vale para unha conduta individual illada, pero non no caso do voto. Porque se ti non votas, outro de todos os xeitos farao por ti. E entón si que non tes moito dereito a protestar contra o que saia das urnas.

Aquí xa é cando o noso interlocutor imaxinario sae por peteneiras: “pero se ninguén votase…” Claro, o mundo só con iso sería cor de rosa, como o era naqueles tempos en que sentaba no trono aquel que conseguía sobrevivir aos puñais, os velenos e outros accidentes. Cando non o vencedor dunha guerra civil que deixaba ao pobo demacrado e empobrecido.

Creo que podemos descartar, por razóns parecidas ás expostas para a abstención, o voto nulo e en branco. Non serven para nada, nin servirían aínda que todo o mundo votase o mesmo. Ao día seguinte seguiriamos tendo un goberno, só que non elixido por ninguén. E non estariamos máis autorizados a criticalo que se o votamos. Recorden: o voto non é un cheque en branco. Así pois, quen ata aquí asinta aos meus argumentos, non ten máis remedio que admitir que debe votar a algún partido político.

“¡Pero non me gusta ningún!”, proclamará máis dun lector. Ben, non ten de que preocuparse. É normal, pásanos a moitos. Nas eleccións preséntanse varios partidos. Posiblemente non os estudou todos, e fai mal, eu creo que vale a pena. Poida que as súas ideas se atopen representadas por un pequeno partido, que aínda que non ten posibilidades de gañar as eleccións, si podería obter un deputado, ou un concelleiro, e desde aí influír nalgún grao. Quen vota en branco renuncia a toda influencia, mentres que o que vota pola formación máis peregrina (a condición de que esta vaia en serio; non sempre é así) polo menos intenta que as súas ideas teñan algún reflexo nas decisións políticas, aínda que de cando en cando o consiga.

Poñamos, con todo, que tras a análise das distintas siglas, ningunha lle convence de maneira total. Aínda así, sempre haberá un partido ou partidos que sexan os que menos lle gustan. Pois ben, aí está a clave. Vote vostede a aquel partido que lle pareza o menos malo, ou o máis indicado para impedir que gobernen aqueles que na súa opinión son peores. Vote, con ben, ao partido que non queira ver no goberno, votando ao que preferiría no seu lugar, aínda que sexa sen ningún entusiasmo.

Claro que ata o próximo Marzo non terá vostede a oportunidade de exercer o voto, pero, vaia entrenando e recorde que os políticos só teñen un contrato en precario de catro anos de duración, e que somos nós co noso voto quen os temos que poñer ou sacar da poltrona.

Otero Regal