MONSEÑORES
D.Enrique e D.Uxío compendian as virtudes que invisten ò individuo da autoridade moral que lles otorgan as persoas que os coñecen : a personalidade e formación, intelixencia e cultura, sempre ó dispor dos demais; a honestidade e sinxeleza; o respecto e consideración para cos semellantes, o espíritu de servicio… Son esas, e outras, as razóns polas que aquela tarde os presentes amosaban a emoción e o seu contento por vivir preto destas persoas excepcionais, a ledicia compartida, física e anímicamente.
D.Enrique, traballador incansable, escritor, historiador, investigador, mergullado no anonimato voluntario dende o que, con toda a modestia, case que pedindo perdón, imparte o seu maxisterio, como lle consta a este cronista…
Os comezos da nosa amizade con D.Uxío sitúanse polos anos sesenta cando se creou o Orfeón de Obreiros de Mondoñedo, do que foi o primeiro director, colectivo co que este cronista mantivo sempre, e mantén na actualidade, lazos moi afectivos. Poeta, musicólogo, xeneroso, bondadoso, é a dozura en persoa..
O título recibido permitelles utilizar na sotana botonadura bermella e faxín da mesma cor, como fixeron o día mencionado. Para nós tales adobíos non fan senon vestir de gala a que é a súa proverbial humildade.Desde agora, dous Monseñores; parabéns.
Suso Fernández