NUNCA SE FORON
En 1936 os fascistas españois e unha boa parte do exército profesional alzáronse contra a legalidade vixente, a 2ª república española. A Igrexa católica e os conservadores tradicionalistas sumáronse ao carro. Tres anos e case un millón de mortos despois estalou a paz de Franco, cos milleiros de desubicados invisibles nos cárceres, con milleiros de mortos no lado equivocado das cunetas, con milleiros de heroes nas placas eclesiais cravadas á luz da historia dos bos.
O primeiro ano da vitoria viu o inicio dunha longa campaña de mercadotecnia branqueador que pretendía deixar a conciencia colectiva e a historia dunha gran calamidade máis brancos e puros que as sabas da avoa lavadas con Perlán na túa Balay favorita.
Unha campaña que durou décadas. A morte dun caudillo de Ferrol e a extinción do seu réxime desembocou no sistema democrático do perdón, o esquecemento e a vista cara a adiante. Iniciouse, no ámbito profesional da historiografía, no estudo da historia nas universidades e entre os profesionais da mesma, unha recolocación dos feitos, unha recuperación dos datos, unha tímida divulgación.
Trinta anos logo daqueles marabillosos anos setenta, os Pío Moa, os César Vidal, os imitadores sen fin dos Arrarás ou Ricardo da Cierva, seguiron, impasible o ademán, a nobre tarefa dos seus predecesores. Fai uns meses, D. Pío, a figura emblemática dos pseudohistoriadores neofranquistas, instruíanos dicindo que “Franco non aniquilou aos vermellos, os escarmentou”. Con ocasión da última efemérides da súa morte, insistía en que Franco foi o político de maior envergadura na España dos dous últimos séculos, sen deixar claro se se refería á envergadura física. Aínda que supoño que non…
Sobre estes personaxes escribín moitas veces e xa me aburren. Pero creo que o noso tempo non está sendo o suficientemente perspicaz no que se refire á carcoma do sistema de liberdades que supón. Teñen acceso a grandes editoriais, que publican os seus libros, de tiradas millonarias, dirixidos a un público neofranquista, curioso, imbécil ou incauto. Teñen acceso aos grandes medios de comunicación, que os publicitan e lánzanos á fama. O Mundo, a COPE, Intereconomía, A Razón ou o ABC, en maior ou menor medida, son colaboradores necesarios.
E alcanzan o debate político porque o noso sistema, que non ten un partido de extrema dereita porque non o necesita (o PP cobre a necesidade), alimenta aos antisistema da historiografía.
Non hai historiador de relevo que comulgue con que a guerra iniciouna o PSOE en 1934 en Asturias. Isto é, desde un punto de vista científico, unha memez neofranquista. Pero Esperanza Aguirre, que preside o goberno madrileño ademais de ser opositora perpetua ao cargo de lideresa nacional do PP, afirma agora que “o PSOE si que ten un pasado violento”, mencionando o asasinato de Calvo Sotelo como desencadeamento da Guerra Civil. É dicir, botando a culpa da guerra aos vermellos. Como facía Franco, talmente. Como fai Moa e toda a dereita mediática montaraz que secuestrou a ideoloxía ausente do centro dereita.
como dicía, nunca se foron, pero volveron. Son as novas xeracións. Xa o din eles.
Otero Regal