Cando nunca máis
Daquela había unha sociedade galega atenta, desperta e activa, que non foi capaz de dixerir tanta negrura no mar, tanta desidia das autoridades; que non acreditou nas mentiras dos políticos, nin se deixou enganar coas mentiras dos gobernantes de “hilillos de plastilina”, que hoxe andan coas mesmas andrómenas intentando reconquistar a poltrona.
A carraxe levou a centos de miles de galegos a tomar as rúas de Compostela, baixo a auga dos deuses vingadores e berrar alto e forte NUNCA MÁIS. A Terra encheuse de bandeiras negras coa franxa azul, os coches de colantes, os muros de pintadas. No balbordo o pobo semellaba espreguizarse dun longo sono de néboa caciquil que parecía decaer. Foron tempos de ilusión, nos que pensamos revivir unha nova xuventude con ansias de conquistar un futuro mellor para Galiza e as súas xentes.
Pouco durou a ledicia. Logo volvemos á depresión e a cargarnos de medicamentos que nos nubran as facultades de razoamento e de vixilia. Volvemos ser zombis inconscientes manexados polos bruxos de sempre. Xa non vemos nin sentimos, pechámonos nas casas, non falamos cos veciños e o medo paralízanos sen remedio. Vagamos coma Santa Compaña en busca dalgún deus salvador, mais, ¿mereceremos ser salvados?
Esta enfermidade estanos deixando sen patrimonio. Estannos arrincando a lingua para non poder expresar as ideas e calamos. Deixamos queimar os montes e cando veña o inverno pasaremos moito frío. Róubannos as xoias do noso patrimonio cultural -Códice Calixtino- para non recoñecernos a nós mesmos. Estragan as nosas costas con moreas de cemento e pensamos que iso é progreso. Os nosos fillos, formados con sacrificios persoais e sociais, teñen que volver a emigrar, porque como xa dicía Castelao, “o galego non protesta, emigra”. Agora róubannos os aforros de toda a vida e ficamos inmóbiles e aparvados agardando un milagre que non merecemos.
Ao pobo galego estanlle facendo unha operación cirúrxica a corazón aberto, cunha dose de anestesia excesiva. Cando despertemos, se temos a sorte de despertar, vannos doer moito as feridas. Xa non teremos forzas para berrar NUNCA MÁIS.
Emilio González Legaspi.