Adeus a mañás e tardes de nordés na Marosa…

Adeus a mañás e tardes de nordés na Marosa …

O Concello de Burela, dirixido na actualidade polo excelentísimo señor José María González Barcia, alias “txemita”, ven de negar aportación algunha en forma de subvención para os equipos base das agrupacións deportivas de fútbol e baloncesto. Di que non os pode dar porque non hai diñeiro. Si que o hai para unha máquina para fichar no concello, cando todos sabemos o que pasa na casa do concello, e hai cartos para as súas dedicacións exclusivas, pero non para que 200 nenos practiquen deporte, neste caso fútbol e baloncesto.
Eu de pequeno xogaba ó fútbol, así coma algúns xogaban ao baloncesto eu, como a maioría xogaba ó fútbol (tamén algo evidentemente a fútbol sala). Para elo adestrabamos uns dous ou tres días a semana no campo de fútbol da Marosa, sito nas inmediacións da praia do mesmo nome, e que construíron co traballo de moitos veciños e afeccionados da “institución deportiva mais antiga deste pobo”, a SD Burela.
En verán era todo moi sinxelo, salías da praia á que foras, no meu caso A Areoura, collías a bici e chegabas rapidamente ó campo de fútbol para adestrar. Cando acababas aínda era día, collías a bici e volvías para a casa. Ás veces facíamos un grupo similar ó da volta a España e íamos pintando a mona por Arcadio Pardiñas adiante.

No inverno tiñas que ter quen te levara e quen te fora buscar porque alí na Marosa chove, fai frío, pega o nordés… en fin, é a Marosa. Moitas veces podíamos pasar mais de media hora na ducha tamén pintando a mona, mentres os pais ou avós (coma no meu caso), esperaban con paciencia polos seus pequenos ou adolescentes. Os rapaces que en algún momento xogaron ou xogan ó basquet terán tamén historias ou anécdotas coma esta.
O problema é que agora os nosos rapaces non van poder desfrutar disto. Desfrutar do camiño ata a Marosa, das pachanga pre-adestramento, do nordés pegándoche por tódolos lados, dos balóns que van fora do campo e vas buscar ás pedras, de que te poñan a correr por fora do campo, de que a auga da ducha esté moi fría no inverno e ardendo no verán, de aguantar as broncas de Meu, con razón,  porque deixamos todo cheo de merda… tampouco poderán aprender cousas como o respecto ó traballo dos compañeiros, sexan mellores ou peores ca ti, o respecto á xerarquía do adestrador, o respecto ós rivais, o traballo en equipo, o compromiso, a axuda ós demais… todos eses valores que da o deporte… Agora terán que xogar a play, ir a inglés, ir a escola de música a aprender so o estilo mais clásico, xogar no i-phone, mandar wassaps ou no mellor dos casos pertencer ás escolas deportivas municipais que vai xestionar unha empresa privada.
Nunca verán nada parecido ó acento asturiano de Chano, ás arroutadas de Fiskelas, ós vaciles de Tomás, ás saídas de Honorato ou ás broncas de Matouse. Os paseos de Celso dun campo a outro, as clases maxistrais de Rodrigo, Carballeira, Julio Cayón, Javi Ruiz, Julio Neira, Nito, Jaimito ou Abel… non coñecerán a lenda do Pitufo… as propiedades de Mutiu, Claudio, Valú, Adriano,Felix… descoñecerán, ó fin e ó cabo, o mito que significa para min e para moitos pertencer a canteira da SD Burela…
Eu, por sorte, nunca esquecerei todo isto… os nosos rapaces creo que si…

Mario Pillado Mon