FALEMOS DE ASESORES POLÍTICOS
Unha práctica aconsellable. Calquera cidadán do montón entende que se a unha persoa se lle nomea asesor ou asesora de algo debe ter o suficiente coñecemento e experiencia naquilo que vai asesorar. Con todo, isto non ocorre así. O escaso nivel intelectual da maioría do grupo que forman os asesores é, certamente, preocupante e máis aínda neste tempo de crise no que non se debe gastar o diñeiro en ineptos.
Poucas neuronas, pouca preparación, e moita mediocridade insultante están dando soporte a determinados cargos públicos co consecuente malgasto de recursos e o desprestixio do servizo que pretenden levar a cabo.
A Historia ofrécenos exemplos de todo tipo de gobernantes: crueis, sanguinarios, astutos, sagaces, mesiánicos, eficaces, heroes, cultos etc.. Sen dúbida, todas as súas personalidades influíron na forma de gobernar os seus países. A maioría proviñan dunha elite preparada e formada para dirixir os destinos dos seus pobos. Con todo, as cousas foron cambiando cos tempos e hoxe podemos dicir que estas elites preparadas para gobernar perderon un pouquiño a exclusiva ou o monopolio do poder.
Coa chegada das democracias tamén se democratizou o acceso ao poder e por el pasaron políticos máis ou menos preparados que sempre contaban co apoio do seu partido e de parte da poboación que lles votaba. O noso sistema democrático posibilitou que cheguen ao poder personaxes aos que non se lles coñece mérito algún polo que destaquen na sociedade. Forxáronse dentro dos seus partidos.
Non é de estrañar que este tipo de personaxes nomee como asesores a persoas que non teñen nin idea daquilo do que van asesorar. Non fai falta que estean preparados nin se lles esixe un currículo brillante, só vale a afinidade política e o desexo de compensar algún servizo prestado. Serven para asesorar en calquera sitio e non se lles coñece outra dedicación na súa vida que non sexa vivir no partido e do partido.
A diferenza. Para entender a diferenza entre bos e malos asesores baste sinalar que no campo da política hai un amplo tipo de accións posibles de ser deseñadas en espazos académicos, despachos presidenciais, axencias de comunicación, sedes partidarias ou movementos sociais. Durante xeracións estes espazos foron cubertos polos chamados “fontaneiros”, a sua función consiste en prover de argumentos e estratexias para a acción política a líderes e organizacións sociais.
Con todo, na actualidade moitos nomes de quen ocupan estes cargos e de quen poden depender decisións importantes, responden a criterios pouco rigorosos e, desde logo, pouco comprometidos cos seus empleadores. Eles exímense de calquera responsabilidade política. Son personaxes grises, cuxos méritos radica en estar no lugar oportuno no momento adecuado. Xente sen escrúpulos e con soños de grandeza.
A necesidade de bos asesores. Aínda que é certo que os asesores son necesarios, sobre todo cando o grao de complexidade do social esixe contar cun cadro amplo de especialistas á hora de propor políticas, a procedencia actual da maioría deles acaba por pervertir a súa función. Se ata fai poucos anos esta figura coincidía con persoas preparadas, a crise de militancia con suficiente preparación nos partidos tanto de dereitas como de esquerdas, abriu a porta a persoas sen compromiso político e con escasos dotes organizativos. Xa non son dirixentes ou cadros provenientes das organizacións políticas os responsables da estratexia a seguir. As decisións corresponden a personaxes afastados á vida política cotiá e, desde logo, pouco comprometidos no persoal co programa aprobado en congresos ou convencións. Estes novos asesores ofrécense a si mesmos ou son recrutados pola súa proximidade coa elite política. A súa máxima consiste en obter un posto de traballo e prestixio social.
Unha gran maioría dos asesores políticos actuais nunca serán loitadores sociais nin líderes carismáticos, nin militantes cuxa entrega convérteos en exemplos de loita. Son asesores e viven tranquilos e, o peor de todo, están gañado un soldo que non se merecen.
Otero Regal