CHORANDO
É mentira que os homes non choran. Aquí, como escribía Benedetti, choramos todos, e conmóvennos as bágoas nos ollos dos outros. Non importa que non coñezamos a quen chora: hai unha solidariedade da tristeza que nos irmá a todos os seres humanos. Conmóvenos ver sufrir a outra persoa, e quen pasa de longo é que aínda non aprendeu nada da vida. Hai tempo escribín unha columna onde contaba os meus encontros case diarios cun home cheo de canas, que tivo que ser moi feiticeiro, e que sempre estaba triste sentada nalgún dos bancos do bar do barrio onde vivía. Tiña unha das miradas máis tristes que recordo. Case nunca falaba e só unha vez pediume cen pesetas. Un bo día desapareceu, e un quere pensar que foi porque atopou a felicidade en algures, porque recuperou o equilibrio emocional ou porque se foi lonxe a reiniciar unha nova vida. Cervantes xa recordaba que nos casos extremos de desesperación só quédanos a morte, a mudanza ou a tolemia. E das tres posibilidades creo que é a viaxe o camiño a seguir, esa singradura que no seu día fixo que Ulises lanzásese ao mar buscando nos seus ronseis os carreiros do seu propio destino.
Agora hai outra muller que debe ter máis ou menos a miña idade e que como eu se tivo que criar rindo coas grazas de Fofó ou de Miliki, alguén que se levantaría de madrugada as noites de Reis querendo atopar un soño na súa casa, ou que se namoraría nos mesmos veráns interminables da adolescencia. Esa muller fala soia e chora todo o intre. Vina chorando no lavadoiro de Xunqueira, no paseo marítimo, no parque de nenos de tras da estación de FEVE . Non di nada, só mira ao chan e chora desconsoladamente con esa angustia que a todos hanos atenazado algunha vez. Xa sei que algúns pensarán que son bágoas falsas que só buscan que metamos as mans nos petos para sacar unhas moedas; pero se a viron estarán de acordo comigo en que neste caso a pena non engana nin é finxida. Esa muller deixa caer as bágoas na beirarrúa mansamente, sen estridencias, e un nin sequera atrévese a preguntarlle que lle está pasando. Míroa e ofrézolle o meu silencio por se quixese falar, algunha vez saco unhas moedas, e logo afástome levando a súa propia pena polas rúas. Outros sorrín, e tamén me deixo contaxiar pola alegría desas miradas, pero esas bágoas quedan moito máis tempo, quizais porque me recordan o vulnerable que son, a soidade que nos pode atacar en calquera momento ou esa desdicha de non ter a ninguén que nos queira. Si vostedes a encontran a ela ou a calquera outra persoa en similares circunstancias. Pídolles que lles regalen unha mirada cariñosa, e se fose posible un sorriso. Desexándolle toda a sorte do mundo. Foi unha nena que, como calquera de nós, seguro que tamén soñou con ser feliz algunha vez.
Otero Regal