Site icon Crónica3.com A Mariña

Eu fun un mobilizado exterior

Non señor, eu non fun deses pobres galegos emigrantes que tivo que saír a ganalo pan fora da miña patria lonxe da miña familia, lonxe dos meus, non señor, non quero que me digan esa verdade nunca mais. Eu, gracias a Señora Ministra de Traballo, xa non son un Emigrante, son, mellor dito, fun un galego con Mobilidade Exterior. Si señor, agora xa me terán envexa aqueles que aínda non saben que tiveron Mobilidade Exterior na vez de emigración. E así dun prumazo eu deixei de ser un desgraciado emigrante como case todos os que teñen que deixar a familia, os fillos, a muller, a moza, a vida, as esperanzas que tiña de vivir na súa terra, para ser un orgulloso con mobilidade exterior, que ven sendo o mesmo pero non é igual, por que ademais así o dixo a Ministra e iso vaia Misa.

Noutro escrito destes non fai moito, reclamaba un diccionario politicamente correcto e menos mal que non o conseguín, xa que así podía vir a nova definición do feito de ter que ir a traballar o estranxeiro. Por exemplo tamén terán que introducir novos termos como a definición de aqueles señores estranxeiros que se veñen a vivir con nos. Antes chamábaselles INMIGRANTES; pois ben, agora xa non é así, agora teremos que dirixirnos a eles, como Eses Suxeitos que Usan a Mobilidade Interior, de tódolos xeitos se tivesemos algunha dubida sempre nos quedara algún político con mando que nos poda explicar como facer xa que parece ser que a palabra inmigrante aínda pode dar xogo para xustificar politicamente cousas inexplicables, por exemplo que nos quitan o traballo.

Tódolos pais e nais que están pensando en axudar a facerlles a maleta a seus fillos debido a que despois de acabar a carreira universitaria para emigrar a Deus sabe onde, que non teñan medo, os seus fillos xa non son emigrante son… eso que di a Ministra. E ademais tamén son os seres queridos que os arrancan do teu lado e que terán que enfrontarse o mundo sen estar ao teu lado. Pero alegrádevos, xa non son uns desgraciados emigrantes como fun eu e moitos máis.

Xosé Ruiz Leivas.

Exit mobile version