Sobre estas dúas últimas realidades, as mortes nas estradas e a lacra social da violencia machista, téñense dado importantes pasos na sensibilización social e na visibilización de ambas as dúas, mais non sucede o mesmo no caso da sinistralidade laboral. Óbviase que detrás destas cifras, invisíbeis nos grandes media, latexa unha problemática real que afecta a persoas de carne e oso, e tamén as súas familias e contornas, co agravante de se producir durante a xornada de traballo.
A insensibilidade dos goberno galego e español a este respecto é manifesta, dada a continuada merma das partidas destinadas a unha prevención, que coas cifras na man é en boa medida cuestión de vida ou morte. Para alén da mellor cualificación en materia de riscos ou das campañas de sensibilización, imprescindíbeis para poñer a luz sobre unha realidade opacada, cómpre desde logo un maior esforzo fiscalizador e de control por parte das administracións públicas, nomeadamente desde a Inspección de Traballo contra a irresponsabilidade empresarial que se atopa tras moitos dos accidentes. Ese é o vieiro que nos ha permitir converter as imaxes de traballadores colgados sen arnés, de operarios sen casco, de traballadoras sen material axeitado, nunha cuestión do pasado, e facer da sinistralidade laboral un mal recordo dunha etapa da historia na que a vida dun traballador semellaba non merecer un titular, ou apenas só merecer iso. Facendo que morrer no traballo deixe de ser un risco real en Galiza.
Xabier P. Igrexas