La sonrisa ancha / la lluvia en el pelo / no importaba nada / ibas a encontrarte con él / con él, con él, con él / son cinco minutos / la vida es eterna / en cinco minutos / suena la sirena / de vuelta al trabajo / y tú caminando / lo iluminas todo / los cinco minutos / te hacen florecer.
Te recuerdo Amanda / la calle mojada / corriendo a la fábrica / donde trabajaba Manuel.
La sonrisa ancha / la lluvia en el pelo / no importaba nada / ibas a encontrarte con él / con él, con él, con él / que partió a la sierra / que nunca hizo daño / que partió a la sierra / y en cinco minutos /quedó destrozado / suena la sirena / de vuelta al trabajo / muchos no volvieron / tampoco Manuel.”
Un home camiña pola rúa sen coñecer que lle ocorrerá dentro de cinco minutos. A vida, cantaba Víctor Jara, é eterna en cinco minutos, pode cambiarnos todos os argumentos, os dese home que camiña e tamén os nosos. Ese home asómbrase cada día dos xiros inesperados da súa vida ao longo de todos estes anos, dos amores que atopa e que perde, das cidades polas que pensaba pasar de longo e que acabaron formando parte da súa biografía máis reconocible, dos cans que un día cruzáronse no seu camiño, dos milagres ? porque é mentira que non existan milagres- que lle salvaron cando non era máis que un madeiro á deriva que só coñecía a singradura dos naufragios. Todo cambia de súpeto ao cambiar de beirarrúa, ao levantar a mirada para ver si o ceo está nublado ou na cola dun supermercado cando calcula si leva todo o necesario para a semana sen saber que algunha vez a maior parte desa compra podrecerase sen que el chegue a probala.
Ese home do principio segue camiñando, quizá temendo un encontro inevitable, un xuízo, un diagnóstico, un despedimento no traballo, ou poida que camiñe ufano porque hoxe regresa alguén a quen non ve fai moito tempo ou porque ese diagnóstico só quedou nun susto e agora quere vivir cada día como unha propina única e innegociable. Entra a almorzar no lugar de sempre, ou decide cambiar a ruta e achegarse un momento á beira da praia, porque a praia sempre lle fai regresar á infancia, e porque o mar, por máis que o tempo pase, segue sendo a súa única crenza inquebrantable.
Todo o intre sucede algo aínda que nós non o vexamos. Ás veces pasamos moitos días por baixo dun mesmo árbore sen escoitar aos paxaros que cantan á vida antes ata de que salga sol que xa presenten próximo. Ese home mírase nalgún espello e recoñece a memoria de cada arruga, as mans que percorreron a súa pel algunha vez, as miradas que se confunden coa súa cando se asoma moito máis dentro dese reflexo engañoso que devolven os cristais. Hai días que lle ten medo a todo e outras mañás en que se atrevería a afrontar calquera reto que lle suscitasen. Ese home o mesmo pódese namorar perdidamente na seguinte esquina que tropezarse e romperse unha perna que lle impida atopar a esa muller que viña cruzarse con el logo de millóns de casualidades. Esa muller e ese home seguirán andando polas rúas ata que a sorte queira poñelos fronte a fronte algunha vez, ou facelos coincidir nun avión, ou talvez achegalos xuntos á praia tratando de buscar no cantabrico as respostas que non encontran en ningunha outra parte. Ese home arrastra o seu destino a todas partes. Tamén nós imos proxectando todo o tempo a nosa sombra moito máis alá de onde alcanza nosa propia mirada.
Otero Regal