Está salpicada ata a propia monarquía, co xenro do rei de merda ata o pescozo, e coa súa compañeira e o propio monarca asubiando e facéndose o toliño para disimular a súa culpabilidade.
Ao mesmo tempo o Partido Popular que sustenta ao presidente do goberno está metido en tantos procesos xudiciais contra a propia entidade e os seus cargos políticos que deberían englobar Gürtel, Bárcenas, Matas, Urdangarín e algún outro máis, nun macro proceso que se debería chamar “caso PP”.
Aínda por riba o PSOE non pode nin tusir porque do esforzo seguro que ten que cambiarse a roupa interior salpicada dos numerosos ERES irregulares que se produciron na Xunta de Andalucía.
E a menor escala todas as formacións políticas que conseguiron colocar cargos en postos de responsabilidade nas distintas administracións teñen algún que outro expediente nos xulgados.
Pero aquí non se move ninguén. Nin o rei quérese baixar do seu trono, nin os políticos queren que se xulgue a ninguén porque todos en maior ou menor medida están pringados. Si cae un, caen todos. Ata Bárcenas ten problemas para tirar da manta, o cal é lóxico porque debaixo desa manta hai moitos e tiran con forza para non quedarse co cu ao aire.
E en todo este caos hai unha persoa con paciencia e cautela que sabe que ten que facer pouco ruído para conseguir os seus propósitos. Non, non Esperanza Aguirre, aínda que como boa arpía sabe pescar en río revolto. Trátase de Felipe de Borbón, o que será o último rei de España.
Ocórrelleme que o aspirante ao trono podería xogar as súas cartas dunha forma que lle enxalzaría por encima ata dos niveis de popularidade campechana da súa progenitor e dese modo asegurarse unas cantas décadas de reinado.
Vale que son republicano e que isto sería dar pistas ao inimigo, pero do mesmo xeito que aborrezco a monarquía, son consciente de que España aínda non está preparada para camiñar como unha República Federal, a dereita inflaríase a pegar tiros e a maioría claudicaría por medo a ficar nunha conta como un can sen dono.
A manobra que podería realizar a monarquía debería ter unha boa sincronización. O rei debería abdicar para que se poida condenar a Urdangarín e deste xeito o mocetón, xa divorciado, pase uns anos no cárcere e logo emigre de España a un lugar afastado ao do plácido destierro do seu exmujer. Deste xeito Felipe quedaría libre de toda mancha na súa familia, o pai gagá sería perdoado e todos os sospeitosos da familia lonxe do trono.
Ao mesmo tempo ao condenar a Urdangarín, abriríase a veda para condenar a todos os altos cargos políticos que estean manchados, do presidente do goberno para abaixo. A sociedade agradecería a purga, enxalzando ao novo monarca. Tirando do fío de Urdangarín-Gürtel-Bárcenas pódese meter no cárcere ata as lagartixas que teño no Souto da escultura.
Unha nova xeración de políticos e algún partido político novos entrarían en liza e como aínda non alcanzaron poder, nin creado a súa rede de favores, habería uns anos de aparente honradez. Comezaría o século XXI en con década e media de atraso, pero a iso estamos afeitos, no mundo están firmemente convencidos que os españois somos uns atrasados que só servimos para tomar “unha relaxing cup of café con leite”
No cárcere habería ducias de políticos e banqueiros de éra da transición, que serían indultados na seguinte lexislatura, cunha inhabilitación para sempre. E que non devolverían o diñeiro roubado. Si non o devolveu nin O Dioni, menos o van a devolver estes que son ladróns profesionais.
O mal menor sería que a monarquía seguiría unha xeración máis, pero merece a pena a dor con tal de ver no cárcere a tanto déspota prepotente que nos rouba co descaro do que sabe que nunca pagará polos seus delitos.
Otero Regal