Do 16 ao 22 de setembro celébrase a Semana Europea da Mobilidade. Co lema “Móvete por un ar máis limpo” quérese destacar o impacto do transporte a motor no ar que respiramos. Mentres, a Xunta insiste na falsa mensaxe da boa calidade do ar en Galiza.
As emisións dos vehículos a motor son a principal causa da contaminación das cidades. A este respeto, as recomendacións da OMS (de 2005) sitúan os niveis adecuados para garantir a saúde pública varias veces por baixo do legalmente establecido no estado (R.D. 102/2012). Deste xeito, o valor límite diario de dióxido de xofre na lei estatal (SO2) é 6 veces superior á recomendación da OMS; os valores límite anuais de partículas PM10 e PM2,5 duplican os recomendados pola OMS, e o valor obxectivo octohorario do ozono (O3) á un 20% superior ao da Guía da OMS.
Calcúlase que no morren en España arredor de 20.000 persoas a causa da contaminación atmosférica das cidades. En Galiza a cidadanía seguimos a ser vítimas dunha irracional política de transportes (o Plano MOVE da Xunta) deseñada por e para o automóbil e a sufrir os efectos da contaminación dos coches.
Mentres, a Xunta semella satisfeita coa propaganda sesgada sobre calidade do ar nas cidades, malia a que en moitas infrínxense amplamente as recomendacións da OMS. Os dados das distintas estación de control atmosférico da nosa comunidade reflicten continuamente superacións dos máximos recomendados en óxidos de nitróxeno (NOx), partículas grosas (PM10), partículas finas (PM2,5)… A suposta boa calidade do ar en Galiza, particularmente na contorna das cidades e non é máis que unha falacia.
Non existen pois existen motivos para a tranquilidade e moito menos para a satisfacción ou a autocompracencia. Unha cousa é cumprir formalmente a lexislación vixente (aínda que abeirando os máximos permitidos) e outra seguir as recomendacións da OMS. Son estas as que as administracións deberían ter en conta para garantir efectivamente a nosa saúde.
Xunta e concellos deberían amosar un maior compromiso coa mobilidade sustentábel, hoxe esquecida das políticas públicas de transporte, dominadas polo asfalto e as vías de alta capacidade. As receitas, non por coñecidas, están a ser aplicadas: Inserir as necesidades de mobilidade no deseño habitacional para reducir a demanda do transporte motorizado; favorecer a intermodalidade, o transporte colectivo e o ferrocarril de proximidade; e deixarse de planos MOVE que só supoñen máis desbaldimento de cartos públicos, contaminación e enfermidades.