Quen se tiña por intelixente nunca faría unha generalizacións deste tipo: Toda a xente da Europa do Leste rouba, todos os africanos practican a ablación ás súas fillas, todos os estadounidenses son obesos, todos os arxentinos son ególatras, todos os brasileiros pásanse a vida bailando samba e os andaluces sevillanas, todos os alemáns son cabezones, que todos os italianos son chulos ou que todas as latinas son pelingues. Si, ben, todas menos unha. ¡Que vergoña ter que ler determinadas afirmacións!
Pois ben: desde aquí declárome inimigo público de tales aberraciones. Estou farto de oir e ler cousas como “andaluces folgazans”, “catalán tacaño”, “madrileño chuleta” e demais historias para non durmir.
Sei que isto é algo básico. Ninguén se sentirá impresionado si eu escribo que unha persoa non ten por que englobarse na xeneralidade, aínda que se atope inmersa na mesma. Que os prexuicios sobre determinadas colectividades que un poida ter non deben facerse extensibles ás persoas. Todos o sabemos, hai que ver este tío quen se cre que é dicindo estas obviedades. Pois si, o son, pero si te párache a pensar dicir e aplaudes mil veces ao día, porque as dás como certas, como axiomas. Estamos afeitos, á cultura binaria, á visión dualista da vida: algo ou é ou non é tal ou cal outra cousa. Ademais na maioría das ocasións dicímolo sen tremernos o pulso nin a voz, moi seguros de nós mesmos.
Un exemplo claro do que escribo é un devandito que aprendín dun rumano. A verdade é que está currado, e coincide coa imaxe que se ten de Rumanía en España:
Cando un neno rouba, é unha teima,
Cando un home rouba, é cleptomanía,
Cando todo un país rouba, iso?, ¡iso é Rumanía!
Óelo e teste que reir, porque é gracioso. E ata podes asentir. Poñería máis exemplos de tópicos e xeneralizacions, pero voumos aforrar.
Tampouco vou poñer exemplos de experiencias miñas.
Si xulgase ao resto da humanidade e aos estamentos da sociedade polos tópicos, generalizaciones e o meu propio pasado e presente, seguramente o mellor que podería facer sería pegarme un tiro virtual. Porqué hai cousas que vivín que son para facer perder calquera tipo de esperanza no ser humano. E así e todo non a perderei nunca. Son un gran capullo muchísimas veces e un vello cascarrabias moito peor que o tio Gilito.
Pero son dunha lealtad inquebrantable, vélleme vir (póñoo moi fácil) e teño un código de respecto cara aos demais que pode parecer absurdo, pero é o que hai. E ata entendo, que nin se comparta, nin se respecte, aínda que me amole. E ese código, será o causante de que póidame mirar ao espello e gustarme como persoa. Por habelo seguido, por ser capaz de pedir perdón cando a teño cagado e de perdoar, aínda que non mo pidan. Non xulgo, nin sequera a quen me fodeu.
E por iso, cando vexo segundo que generalizaciones atácome dos nervios. Cando vexo, escoito, noto, sento que se xulgou a alguén, sen nin sequera haberlle escoitado, póñome doente. E agora será mellor que me cale.
Alfonso Otero Regal