Hai meteduras de pata moi correntes como preguntarlle a un coñecido ao que fai moito tempo que non ves que como está a súa muller. Si ese amigo separouse recientemente as respostas poden ser moi duras, non publicables aquí. O mellor nestes casos é preguntar vagamente: E que, como están todos? Esa é unha pregunta o bastante ampla como para que che contesten o que queiran.
Outra bastante comprometida é non pensar en que situación atópaste antes de falar. No velatorio dunha señora que acababa de falecer e que se efectuaba na súa casa como era habitual antes, a señora que acaba de entrar, maravillada pola vista que se divisaba desde unha gran ventá, exclamou: ¡Que marabilla, cunha vista como esta morríame eu contenta! Por suposto, fíxose un silencio entre as señoras que rezaban o rosario e a muller púxose tan vermella que todos tememos que aproveitase o que lle gustaba a vista e tirásese pola ventá.
Cantarome unha moi boa, unha veciña iva de bisita a Bilbao e á familia veciña que tiña unha filla casada con un vasco de Renteria , pedíronlle que entregase un paquetiño á nai d o vasco-galego . A señora recolleu o seu paquete e empezou a despotricar contra as mulleres galegas, non poden ser moi boas esas mulleres que “cazan” a todo home que pasa por alí, iso de que todos os vascos que recalan en Galicia quédense alí debe ser con malas artes, débenlles botar algunha cousa mala na comida para volvelos tolos, a culpa de que o meu Patchi viva tan lonxe da súa nai ten que ser delas, que deben ser moi malas, e así seguiu moito tempo. Á miña veciña deulle moita pena dicirlle que ela era galega de Celeiro e enfrontar á señora coa situación así que se despediu cariñosamente. A señora nunca se decatou ata onde metera a pata.
Talvez as meteduras de pata máis simpáticas sexan as que conteñen palabras equivocadas. Destas teño unha das que non se poden esquecer. Traballaba comigo un mozo ao que eu admiraba moito porque non había ter posibilidade de estudar e el trataba de suplilo lendo e estudando pola súa conta todo o que atopaba. Iso provocaba que moitas veces equivocásese no significado das palabras que usaba. Saímos ao mesmo tempo dun ascensor e recibiunos o clásico cheiro desagradable a fumigación. ¡Que cheiro máis horrible! comentei. E el díxome nun ton tranquilizador: Non te preocupes, é que están fornicando as cucarachas. E claro, quedeime tranquilo.
Agora tería que falarlles das miñas propias meteduras de pata, sé que foron moitas, pero fíxense que cousa máis curiosa, esquecéronlleme, todas. De verdade. Por que non me creen?
Otero Regal.