Gústanme os debates, as discusións, falar e dudalo todo ou case todo e compartilo con amigos ou compañeiros que, aínda que non compartan as miñas ideas, agradecen como eu a conversación que se suscita e xérase. Ese foi, pois, un dos motivos que me trouxo por aqui. Os meus puntos de vista, historias e pamplinas (que por suposto tamén as hai), non teñen máis importancia nin relevancia que outras perspectivas e ideas, pero pese a iso gústame intercambialas e participar con todo o que o queira dunha breve comunicación, desde o respecto e a cordialidade, aínda que non nos coñezamos personalmente, léndonos e escoitándonos con atención.
Por suposto, un espazo así tamén pode ser aproveitado por anónimos silenciosos, é dicir, por seres sen interese en discutir ideas con tolerancia e que, escudándose nun anononimo calqueira, critican con sorna, prepotencia e chulería. Permítense facer comentarios sobre algún deles aínda que realmente non o coñezan máis que de lonxe, e só co ánimo de dicirlle todo aquilo que, no seu cobardía, son absolutamente incapaces de expresarlle cara a cara.
A cuestión é que o que escribe faino pensando que isto é un espazo libre, e si non che gusta como escribo, non tes máis que non ler o que aquí poño. Ninguén obriga a ninguén. Así que, aínda que non teña por que dicilo, desde estas liñas advírtese sempre, a discrepancia de opinión, pero dentro do respecto e a tolerancia, sen menosprecios nin insultos.
Estes articulitos que deixo aquí cada sabado son a miña casa, e todo o mundo está invitado a ela. Pero non admitirei que se lle falte o respecto a ninguén nela, nin a min tampouco. E iso é o que hai.
Todo isto empeza a recordarme á obra do magnífico Lope de Veiga. Estámonos convertendo (si non o somos xa) en auténticos cans do hortelan: si non se constrúe algo, mal; si se contrue, mal tamén. Incapaces de dar o noso brazo a torcer, incapaces de facer outra cousa que non sexa criticar, enfrontar, ridiculizar… É dicir, cans do hoterlan como os personaxes de Lope… pero isto non é literatura.
Otero Regal.