O creador do proxecto “Mondoñedo é poesía” era consciente de todo o anteriormente exposto mais sendo mindoniense, imbuído dende a súa infancia pola filosofía do esforzo e da perseverencia, supostamente irradiada do refuxio xacobeo de San Martiño de Vilalourente, estaba tan convencido de que aquela idea era factible única ee xclusivamente na súa propia terra pois en cada fonte, en cada pedra, no sentir das súas xentes,.. a poesía nace e medra como flor de primavera. E tal fose unha ofrenda debía ser o primeiro de Maio, día das Quendas!
A maioría dos lectores pensarán que para aceptar tal proxecto sen máis argumentos que os ata aquí expresados compre estar namorado e levan razón pois xa o dixo Platón: “Con amor todo o mundo se transforma en poeta.. Certo, moi certo; organizadores,colaboradores, poetas, patrocinadores e asistentes comungamos e confluimos nun mesmo credo pola devoción que a Mondoñedo lle debemos.
Sabiamos por García Lorca que “a poesía é algo que anda na rúa” pero había que demostralo, sabiamos que podía non prender entre o público xa que “no fondo, un poema no é algo que se ve, senón a luz que nos permite ver”; sabiamos que o amplo abano poético convocado produciría un enriquecemento cultural a trávés da diversidade preconizada nos versos de León Felipe: “Poetas, nunca cantemos / la vida de un mismo pueblo, / ni la flor de un solo huerto. /Que sean todos los pueblos / y todos los huertos nuestros” e obtivemos como valor engadido abondosos visitantes de concellos mariñáns e máis lonxanos pero o que non sabiamos era que, en tempos de crise, nos iamos atopar coa exemplar sensibilidade, confraternización e mecenazgo do tecido asociativo, político, empresarial mindoniense pois todos a unha abriron a caixa das posibilidades amosando un exemplo da capacidade para aproveitar, valorar e aplaudir os esforzos dun proxecto realizado para ben de todos. Parabéns! Este é o camiño. Cando todos fan as cousas ben tamén hai de dicilo alto e forte: Mondoñedo responde!
Cómpre pois agradecer públicamente a todos e cada un dos asistentes , colaboradores
e patrocinadores que fixeron posible o milagre de convertir utopias en realidades e a nós, como organizadores, tócanos aprender dos erros, reflexionar para ofrecer proxectos con formatos máis áxiles e condensados que conviden a seguir disfrutando da singular maxia cultural da nosa cidade , do seu contorno, dos seus mercados e feiras. “Pan e Paz”- como escribiu Leiras- que traballando así “os malos tempos non poden durar moitas Quendas”.
Francisco Piñeiro