Sei que dia a dia a cousa ponse mais doente. El quere separarse. Escoitoi con paciencia. E explica que está descontento na súa vida, un accidente do destino. Explica que el só ten virtudes e os outros defectos só. Cale a boca e escoitar?, pero xa sabe que, anos máis tarde, cando a separación é unha vaga lembranza, descobre que ela cantaba como ninguén sabía boleros e sorria cando máis precisaba dun sorriso. Pasa o tempo, pero xa sabe que o exceso de separación baseado nun intento absurdo de xustificarse, baséase en dúas mentiras: o medo del e a aura sobre el.
Acumular opinions que falan sobre o horror de España. E calar a boca. Penso, con todo, que non é verdade que este pais sexa buraco negro que alguen deseñou con plastidecor. Creo, tamén, que a o outro pais non é o paraíso acolledor e simpático que un describe nunha invitación de voda. Eu creo, por fin, que esta separación baséase en dúas mentiras o medo del e aura sobre el. E todo iso sería máis fácil, máis razoable e máis honesto o único argumento que podería explicar un adeus porque dicir adeus e como quen cae a unha poza nunha noite de nordesia, o meu consello e que fagan unha revisión do álbum xuntos cando vivirón sen rancores ou insultos.
Otero Regal.