O primeiro caso resulta unha desgraza para moitas familias que nin sequera alcanzan o limiar da pobreza nun país que se di civilizado, que estaba a piques de acceder á Champions League dos países máis desenvolvidos entre os máis ricos. O segundo vai enlazado co primeiro, pois moitos dos que malviven nunha pobreza ás veces disimulada pola súa rede familiar, pensionistas que non chegan a 300 euros e que, con piso xa pago, como hormiguiñas, malcomendo, van tirando e aguantando ou parados con fillos que van a clase sen almorzar, estes e outros son os que, chegado o momento, non só non se mobilizan contra o poder que os conduciu as suas desdichas senón que, cales inchas do seu equipo de fútbol, acoden rápidos e presurosos a depositar a sua papeleta na urna, moitos sen taparse o nariz sequera. Esa segunda miseria, ese abatimiento, esa postración como sociedade é a que máis debería de preocupar aos cidadáns que, no entanto, parecen alegres e ditosos porque as luces do amencer albíscanse ao final do túnel desconocedores de que a crise non é única e exclusivamente económica senón profundamente política e que si non se soluciona esta última será imposible que a recuperación completa chegue xamais.
Estas enormes masas de paisanos son miserables no peor sentido da palabra, demostraron asemellarse a un conglomerado borreguil que comulga con rodas de moiño fariñento, que non se informa en plena era dixital e que se deixa manosear e manipular pola oligarquía política. Moitos destes nin sequera son conscientes diso porque a súa capacidade de raciocinio, non alcanza a entender as complexidades dunha sociedade aberta e democrática, xusto a que non temos neste país. É certo que durante décadas se educou na ignorancia dos conceptos básicos de política e por iso millóns de pardillos cidadáns acudían aos colexios electorais pensando que era un deber facelo, descoñecendo seica que votar é un dereito, nunca un deber.
Pero é moito peor: votaban sen saber que é o que estaban facendo. Moitos pensaban que votaban ao presidente do goberno, outros que elixían aos seus representantes, moitos nin sequera molestábanse en ler a longa lista de deputados descoñecidos e unha gran parte tampouco sabían que consecuencias terían o que estaban facendo. Recordo a un coñecido afirmar sen pudor que el votaría ao partido que lle pagase cinco mil pesetas.
Esa incultura xeral non se reduciu senón que ha ir in crescendo entre a gran maioría da poboación e non só entre a clase baixa, quizais menos formada, con niveis de estudo primarios. Tamén entre licenciados universitarios e profesorado, sen esquecer aqueles que pola súa capacidade económica han ter acceso á gran cultura e, con todo, abdicaron dela. Os privilexiados, os ricos, tampouco é que sexan moito máis instruídos que as clases populares malia a súa privilexiada posición. . E é que neste país a élite xamais foi culta, como o seu monarca, que presumia en público de odiar a ópera e a literatura: con iso está todo devandito.
Otero Regal.