O Café de Amalio , na praza, era lugar entrañable ó que a cotío acudía un grupo de mozos amantes da cultura e interesados pola política Pola natureza dos temas era tamén coñecido por O Parnaso. Matías, asiduo naquelas xuntanzas, era considerado o seu poeta oficial, e sometida a súa obra ó análise crítico dos parnasianos, que puntuaban polo miúdo os valores que conforman a producción poética entre os quense atopa a pulcritude e a beleza da linguaxe.Malparadas saíronlle a Matías as estrodasda entrada do San Lorenzo no porto focego, pois os críticos reprocharon ó bardo a utilización en poética de tan sublime numen de vocábulo tan pouco pudoroso, e mesmo soez e malsonante, coma “culo”.Cando o autor foi advertido polos críticos recoñeceo a gravidade do feito pretendeo trocala pola de popa, que non ten connotacións groseiras, é de grata sonoridade e, por derriba, mais mariñeira. Os inflexibles xuices non aceptaron a enmenda pois o dano xa estaba consumado, dado que os versos circulaban xa de boca en boca para escarnio do colectivo parnasiano, tan celoso do bó decir, e polo tanto da estética da linguaxe.
O veredicto, firme e inapelable, foi traumático: “que autor e obra fosen a parar ós fondos do averno poético, sen redención posible”.
´Matías arrastrou por moito tempo o estigma da culpabilidade e a mágoa do fracaso, e a anécdota pervive aínda na memoria popular………
Suso Fernández