As gaitas indíxenas da Subela espallarán os sons de ledicia pola celebración que moi ben poderían soar ó unísono coas súas, pois como Julián Burgos, o poeta de Mieres, dí no longo poema “Foz de perlas”: “…al “orvallo” – como en gallego dicen -/riego de fina lluvia al cual bendicen / hace ya mucho tiempo el pueblo llano / le llama “orvayu” en bable o asturiano, – y son lágrimas , pienso, que el desvelo / y el gemir de la gaita arranca al cielo…”.
Mais tarde, misa na honra da Santina, cantada polo magnífico Coro de Navia, vello coñecido na praza, que despois ofrecerá un concerto. A partir do anoitecer a grande “espicha” na que se prodigarán os clásicos “bollus preñaus”, ovos cocidos e demais manxares típicos, xenerosamente regados pola sidrina, diurética e estimulante, seleccionada para a ocasión… Na longa velada agromará o talante cordial e festivo da concurrencia e, entre “culín” e “culín”, soarán vellos e nostálxicos cantares da terra nai, aínda que nestes trances, lúdicos e báquicos, non se lembre o consello: “ Si quieres cantar bien, niña / y tener voz de clarín / bebe agua de Covadonga / recogida del calderín” …
Suso Fernández