Volvemos das vacacións. Mentres o coche entra á cidade e as primeiras e case esquecidas contaminaciones rabúñannos a garganta xunto coa paisaxe que se abandonou hai pouco tempo (e que nos obstinamos en manter no retrovisor) imos deixando atrás ao outro, ao que puido e logrou sentir distinto, ao que puxo case ao límite os cinco sentidos, eses, que perante once meses, quedan “stand by” para deixar paso á omnipresencia de perversos horarios, simuladas alegrías ou escondidas tristezas que non se logran vencer doadamente.
Regresamos coas vacacións no fuciño, na pel, nos ollos que desesperan por non perder aqueles días, aos que non poderán igualar nin nas mellores copias da dixital, nin os seus millóns de píxeles reflectidos nun ordenador desde o que non se ven as estrelas nin se cheira a mañá.
E si non volvésemos das vacacións?. E si a liberdade, realmente, fóra quedarse aí, nese extenso territorio do frescor e a indolencia? E si o outro que deixamos esperando ata o próximo verán, acudise a buscarnos para compartir un soño de paxaros e oleaxes?. E si a existencia fose ese instante de furibunda rebeldía, de pés descalzos, de escoitar, coma se fose a primeira vez, o consello do vento?
A vida ponnos a proba. Talvez sexa esta unha oportunidade para ir esnaquizando rutinas e convertelas en xornadas con máis cor, enchendo de significado, non só a agobiante entrada ao metro, ou a caravana das sete na autovía, senón tamén o propio quefacer, pois algo de segredo ten que haber en cada oficio que aínda non nos atrevemos a profanar.
Otero Regal.