Hai quen busca as raíces desta auténtica casta de trincones na tradición picaresca , nas habilidades para a mangancia de Rinconetes e Cortadillos descritas na literatura clásica. Pero non. Aqueles pícaros clásicos poderían corresponderse cos quinquis modernos, cuxa determinación delituosa aspiraba a afanar galiñas ou, en máis perigosa modernidad, ao trapicheo polo miúdo. Pero o modelo no que aqueles pícaros mirábanse eran os poderosos que metían a man no tesouro público, os próceres do estipendio, a bula, a alcabala e o favor real, ou episcopal, que case era o mesmo. Ou sexa, o afán era emular aos que estaban no poder, ou aos que roldaban o poder.
Sen necesidade de retroceder tanto no tempo, e con eses precedentes atávicos, corramos un tupido veo sobre o pillaxe impune e desaforado da clase dirixente no franquismo e observemos como e canto proliferou a corrupción nesta suposta democracia nada da transición., a nivel estatal, autonómico e municipal prosperaron ata límites insospechados os conseguidores, os intermediarios, os profesionais do cazo, os depredadores da porcentaxe, os cargos públicos corruptos, os empresarios corruptores, os avogados marrulleros, os conseguidores e toda unha fauna de novos ricos, riquísimos, nados do pelotazo, a recalificación, a obra pública e a impunidade, sobre todo a impunidade. Rinconetes de altos voos dende Juan Guerra ata Pujol, pasando polos Urralburu, Roldán, Naseiro, Bárcenas, Camps, Matas, Fabra, Acebes, os da Gürtell, os dos ERE, os cursos do trinque en Galicia e os alcaldes trincos, ata esta última redada patroneada por Granados, aquí ha trincado unha alta porcentaxe da que agora algúns denominan casta política. Uns trincaron para financiar os seus partidos e outros para encherse os petos directamente.
Cando se lles pilla nas patacas, que non é frecuente, encima temos que asistir á máxima hipocresía como as vergonzantes peticións de perdón xa sexan do ex-Rei, ou de Esperanza Aguirre ou, para non ser menos, do propio Rajoy. E creen que con iso cumpriron, sen que se lles pase pola cabeza dimitir por consentir -ou nomeado no cargo- que os corruptos campasen ás súas anchas, sen esixir a devolución do roubado e sen ningunha intención de impedir que as tropelías sigan perpetrándose.
Pedir perdón é práctica evasiva, puro subterfugio con tintes piadosos, que de ningún xeito vai persuadir ao exército de depredadores presentes e futuros que elixiron a profesión de políticos para forrarse, nin á avidez de constructores e empresarios dispostos a gratificarles a cambio de concesións de obras e servizos. Xa o vimos, logo dos golpes de peito e peticións de perdón, acto seguido sacan vena para botar en cara ás súas oponentes o de “e ti tamén”, “e ti máis”. E o peor é que é verdade.
Otero Regal.