O que non sabe mamá mentres acicala a súa longa melena loura é que xa nada será como antes. Ela non se casará xamais con o heredeiro do Pazo. Deixará de ir ás tardes de costura e non acudirá aos concertos benéficos. Non a veremos pasear cos país despois da misa dominical e cambiará os seus longos vestidos por roupas máis liviás. O que nunca sospeitaron papá e mamá cando recibiron a Elena na casa grande é que o trompetista cambiara para sempre á súa filla. E xa nada sería igual. Ese é o destino dos músicos ambulantes.
As Mareas son o trompetista da política española. E é posible que nun domingo de outono, acabemos no cuarto pequerrecho e humilde dos das mareas e similares. E aínda que ao principio as caricias sexan doces e os bicos sinceiros, axiña chegarán as primeiras discusións e romperanse os primeiros pratos. As Mareas nacen dun movemento contra, dunha explosión cidadá de rabia e hastío. É unha constelación de protestas, que fan bos diagnósticos, pero non expenden receitas. E a súa orixe de protesta na rúa non é compatible co despacho . Por iso, multiplicaranse os Monederos e un día serán máis fora que dentro. E poida que Podemos sexá Puidemos.
Volveremos á vella casa grande dos partidos de sempre. E alí recibirannos cunha mirada complacente os uns e os outros. O que eles non saben é que logo xa nada será igual. E que logo dun ano no cuarto humilde dos músicos de Podemos xa non haberá besamans nin concordatos, nin desfiles, nin palcos, nin que hai do meu nin sé forte. Podemos non cambiará o país: Pero cambiará aos que cambiarán o país.
Otero Regal.