O don da palabra, falada ou escrita, como instrumento de comunicación é un atributo do ser human moi valorado en todas as culturas e relixións, ata chegou a utilizarse como proba patente da creación divina do ser humano por medio dos chamados libros sagrados.
Coa voz e coa palabra pódese trasladar a outros o que nos ocorre por dentro, como estamos, que pensamos ou queremos. As nosas expresións poden ser afirmativas ou negativas, clarificadoras ou enredosas, conter verdades ou mentiras, poden comunicar rabia, queixas, felicidade ou calquera forma que poida adoptar o noso estado de ánimo.
Unha das variedades da transmisión oral é a opinión. Todas as persoas temos unha opinión sobre o que nos rodea, sobre como é ou debese ser, ou nos gustaría que fose. Opinamos continuamente sen querer ou querendo, sen darnos conta estamos manifestando noso parecer sobre nosa propia vida e o mundo circundante.
O valor da opinión non só depende do tema que sexa obxecto senón tamén da persoa que a emite. Hai opinantes ilustres que argumentan, convencen ou cativan. Hainos desastrosos que logo de moitas liñas e un malgaste absurdo e mal conformado de palabras non conseguen nin a medias dicir o que querían ou acaban dicindo o que non querían dicir. Entre un e outro extremo e en diversos grados atopámosnos/atopámonos todos os demais.
A opinión é pola súa propia definición subjetiva, porque enuncia un pensamento interno máis ou menos elaborado e ademais está sometida a factores de pura vivencia persoal, por iso cada un conta a feira como lle vai nela. Opinamos sobre temas de sociedade, de política e políticos. Todo o que nos rodea é opinable.
Otero Regal.