O típico na miña aldea,Nois, é comer un cocido de grelos brancos, e patacas con xamón, lacón, touciño, unha cabeza de porco cocida enteira, que aquí se chama “cacheira”, chorizos de longaniza,orella, soa, galiña, costela de porco e de tenreira e garabanzos. E de sobremesa roscas de Entroido, buñuelos, chulas, orellas, filloas, e pan de fiada.
Un Entroido sen os seus típicos doces non seria un autentico Entroido”. Isto dedúcese da grande demanda e éxito que teñen estes exquisitos doces propios da nosa cultura perante esta época festiva, ou tamén, por que non, en calquera outro momento que nos praza. Cada bisbarra outórgalles unha denominación propia ou varíanlle os ingredientes pero sen dubida son estes os que aportan a nota de sabor a Don Carnal antes de que Doña Coresma nos prohíba todo divertimento carnal de gastronómico.
Soñei que volvía ser neno na ALDEA,soñei cun amencer dun mes de febreiro, cunha mañá fría. Soñei que era domingo de entroido. Esperteime moi cedo, excitado porque era a primeira vez que vestía de antroideiro.
Recordo que sufrín unha auténtica transformación cando me puxen a careta feita de carton recortado, xa non era eu. Eran todos os devanceiros os que estaban dentro de min nese momento, era a ALDEA mesma a que se vestía de entroido. Era a forza que dá o entroido na ALDEA. Esperteime…Pola miña xanela entrou un cheiro coñecido, ancestral.Aquela mañá cheiraba a entroido… de aquel entroido da miña nenez na aldea de Nois non queda casi nada hoxe a celebración e allea as nosas tradicions e faise nas vilas de Foz e Burela, con un desfile que non e mais que unha mala copia do de Rio de Xaneiro, eso si, sin a gracia nin a música dos Cariocas.
Xa vai morrendo o Entroidopro sólo por iste ano, que morrer non morre nunca porque o Entroido eiquí é sagrado. Sempre haberá algún vello sentado o carón do lume contando contos do Entroido mentras o netiño durme.
Otero Regal.