Carlos Martínez Barbeito no libro “Galicia”, sen negar a verdade tópica que nos define só por melancólicos e soñadores,asegura que “o galego, cando se tercia, é espléndido e báquico, gran comedor, gran bebedor e gran fornicador e dono da plenitude da vida…”.
O Carnaval polos nosos pagos viviu a evolución ó igual que fixeron tódalas manifestacións sociais, culturais e lúdicas; pero mantén a copiosa degustación do animal que é o rei da cociña, o porco,imperio que comparte cos mariscos e os peixes das nosas costas, sendo número principal do antroido o desfile polo prato do lacón e a “cachucha”, o touciño e a costela; a orella e o rabo; o lacón e os chourizos…co aditamento de garabanzos, grelos e patacas; regado too por un bó Ribeira Sacra; todo co epílogo duns postres tradicionais e exquisitos: filloas, orellas de frade, flores do entroido, rosquiñas, follas de limoeiro, chulas…
Esquezamos por uns días, lector amigo,os ácidos úricos e colesterois;hipertensións, glucosas e demais atrancos, e comamos e bebamos. A austera coresma chega de contado e non vaia ser que os xaxúns e abstinencias que nos esperan nos pillen sen reservas.Xa o dí a vella cantiga: “¡Adeus, martes do entroido/ adeus meu amiguiño/ ata domingo de Pascua, non comerei mais touciño!”