O certo é que os homes e mulleres dos principais partidos, PP, PSOE, Podemos e Cidadáns sacaron os tanques á rúa; sacaron armas, ideas e voces para descalificarse uns a outros. E entre tanto, ninguén logras acordos porque ninguén cede nadiña de nada. Ninguén. Todos queren gañar, empatar, nin un só. É máis; creo que a presenza de vellos políticos cun pasado pouco claro, como Felipe González, Corcuera, Leguina ou Rubalcaba desconcertou aínda máis aos cidadáns con declaracións do “ordeno e mando”. Parecen que eses xubilados de cinco tenedores espertáronse da sesta, tomaron un café e animosos eles botáronse aos platós decididos a marcar o paso dos pactos engadindo así máis enredo á xa fodida situación. O de Leguina e Corcuera é unha vergoña. lanzaron desde a televisión da dereita máis retrógrada unha cadea de insultos, rencores e descalificacions que en nada axudan. Gasolina ao lume, que se di. Non hai dúbida de que alguén desde o Psoe deu a orde de taponar pola vía da intimidación ao seu líder, Pedro Sánchez, quitándolle a cadeira cada vez que se quixo sentar. Patético e vergoñento.
Sexamos claros. A Susana Díaz nunca lle gustou a súa cara e tragouna. Pero a ninguén enganou. Notábase moito. Os titulares de fai unos días lanzan unha mensaxe misteriosa deesta andaluxza resabida medrada a sombra das “fontanerías” do partido, “Estou para axudar”, di. A que, a quen. Xa é mala cousa que o líder do PSOE, ese que se bateu nas xerais, estea vendo como a súa xente ponlle paus nas rodas. É tremendo que os mesmos que no PSOE apostaban a contra reloxo por caras novas quéiranlla partir; a un tipo, ollo, que inesperadamente salvoulles os mobles ou había outro mellor? A ver elixido morte.
E falemos do Partido Popular, o máis votado que ninguén o esqueza, donde contan en privado o que todos dicimos en público pero eles non se atreven, de maneira que a indignación duns e a cobardía doutros os levou onde están. Afastados deles mesmos. Todo o fixeron tarde e mal. Aí teñen a un PP cun Mariano Rajoy apurado por unha galopante corrupción que agora ten a súa epicentro no escándalo na fermosa Valencia. Rajoy, si, o mesmo que pediu prórroga para intentar a investidura; o que desde o 20D vive no seu labirinto, buscando a saída.
E namentres, a tropa obedente asaltando os medios de comunicación, lanzando o discurso do medo, ese que tanto cala nunha sociedade moral e económicamente “tocada”, a que non nunca sabe si Mariano sobe ou baixa as escaleiras. Si é mudo ou fala. Os que se queixan do desafecto da sociedade cara aos políticos non teñen máis que ver como llas gastan uns e outros para concluír que a enchente é tan grande como xustificada. Cando vexo tanta entrega, tanta paixón, tanta histeria, tanto xornalista palmeiro dun e outro partido nas mesmas faladoiros durante días e días a miña inocencia que xa é pouca cre que eses que verran, descalifican e calumnian o único defenden son os seus intereses.
Alberto Rivera (Cidadáns). É tan transparente que todos sabemos como respira e como camiña a perriña. Aínda que agora Rivera diga que a corrupción recente en Valencia fréalle para achegarse ao PP é pouco creíble. Xa verán que onde dixen digo, digo Diego. Rivera di poñer en dúbida que Rajoy estea capacitado para liderar un goberno logo da mayúscula corrupción na casa valenciana. Pero recorden que antes, coa Gurtel, Bárcena, Intre e outros Alberto deixábase querer por eles. Ollo dato. Creo que o peor de Rivera é que non ten como os socialistas e o PP e ata Podemos voces machaconas, alteradas e peleonas, con suficiente crédito para que lle marque o camiño. Parece un home pelín desorientado, dando tumbos e o que é peor, falando demasiado.
E Podemos. Creo que a arrogancia de Pablo Igrexas estalle pasando factura. A imaxe que transmite desde o día que repartiu o goberno e quedouse coa vicepresidencia, non é a mellor. Golpes de efectos, vale, pero fallou no segundo disparo. Volvo dicir que a Podemos hai que agradecerlle o provocar un tsunami na política pero creo que o seu inexperiencia lle incapacita para a prudencia verbal e manexar os tempos, algo que en política é moi importante. Con todo a ninguén se lle esconde que desde o mesmo 20D (e antes) Igrexas e Podemos están sufrindo un ataque político brutal dos medios pouco afines; chéganlle balas por varias frontes pero seguen vivos e políticamente apetitosos. Non hai faladoiro na que non apareza Podemos para ben ou para mal. Para mal, a hipoteca chavista e outros asuntos turbios que non acaban de aclarar. Moitos non lle perdoan a Pablo rexeitar unha chaqueta ou cortarse a súa xa máis que famosa coleta. Recoñezo que o hábito non fai ao monxe. En calquera caso, non se enganen, Podemos ten moito que dicir a semana que comeza porque si tal como apúntase os socialistas daranlle dar luz verde a Sánchez para pactar cos morados os descontentos poñeranlle no seu punto de mira e tiro discreción. Pero defenderanse, quiza con mais prudencia verbal e manexando os tempos, algo que en política é moi importante.
Otero Regal.