Un amigo que se marchou fai moito tempo regresou buscando a súa casa da infancia nos arredores dun pobo desta illa. Non sabía nada del facía décadas, pero atopámosnos/atopámonos nesas redes sociais que ás veces serven para algo máis que estar bobiando ou vendo pasar o tempo na parpadeante mentira das pantallas. Acompañeino atravesando rastrojos e camiños que desapareceran entre a maleza. Cando chegamos onde estaba aquela casa só había unha árbore e moitas zarzas e hierbajos por todas partes.
higuera Quedaban os muros do que un día fora a habitación dos seus pais. Todo o demais era unha gran higuera que no mes de marzo estaba sen follas e sen froitos, como un osario á intemperie baixo un ceo que parecía de verán. Os pais do meu amigo eran aparceros que foron cambiando de terras e de casas durante anos, pero naquela casa asentáronse case unha década, e foi alí onde este amigo acudiu ao colexio, leu os primeiros libros e coleccionou estampas que intercambiabamos na praza do pobo ou á saída de misa os domingos.
Aínda estaba o nisperero que había no xardín. As súas follas rozaban a higuera que ocupaba case todo o espazo no que estivera a casa. Había nísperos. Comémonolos/Comémosnolos directamente da árbore. É como único sábenme os nísperos, unha froita silvestre como a moura ou o higo que un agradece sempre nos camiños e que cada vez que probo devólveme ao xardín da casa da miña avóa. O meu amigo leva moitos anos fóra da illa. Vive noutro continente e levaba toda a súa vida recreando cada metro desa casa que xa non existe. Non fixo falta que me dixese nada. Afasteime uns metros e deixeino só. Os seus pais morreron fai anos e a súa única irmá vive na Península. De lonxe só escoitaba o canto dos paxaros que revoloteaban entre a higuera espida e o nisperero. O meu amigo andaba amodo coas mans nos petos e a mirada perdida noutro tempo.
Un tamén regresa onde nunca estivera. E isto non é un oxímoron nin un contrasentido. Todos chegamos por vez primeira a cidades nas que nos sentimos como en casa. Viaxar é aprender a sorprenderche, a saber que se repiten as mesmas personalidades e os mesmos roles en todas partes, e tamén é unha cura de humildad cando sales á rúa e non che coñece absolutamente ninguén, e séntesche libre de presións ou de ter que interpretar un papel que moitas veces non che pertence. Viaxar é tan importante como ler. E ás veces nin sequera fai falta que che levantes do sillón para partir lonxe. É como o do regreso que dicía ao principio. Porque quen viaxa unha vez xa o fai para sempre no seu recordo, ou aprende a evocar vivencias detrás das paredes ou das fronteiras que lle encerran.
Un amigo que se marchou fai moito tempo regresou buscando a súa casa da infancia nos arredores dun pobo desta illa. Non sabía nada del facía décadas, pero atopámosnos/atopámonos nesas redes sociais que ás veces serven para algo máis que estar bobiando ou vendo pasar o tempo na parpadeante mentira das pantallas. Acompañeino atravesando rastrojos e camiños que desapareceran entre a maleza. Cando chegamos onde estaba aquela casa só había unha árbore e moitas zarzas e hierbajos por todas partes.
higuera Quedaban os muros do que un día fora a habitación dos seus pais. Todo o demais era unha gran higuera que no mes de marzo estaba sen follas e sen froitos, como un osario á intemperie baixo un ceo que parecía de verán. Os pais do meu amigo eran aparceros que foron cambiando de terras e de casas durante anos, pero naquela casa asentáronse case unha década, e foi alí onde este amigo acudiu ao colexio, leu os primeiros libros e coleccionou estampas que intercambiabamos na praza do pobo ou á saída de misa os domingos.
Aínda estaba o nisperero que había no xardín. As súas follas rozaban a higuera que ocupaba case todo o espazo no que estivera a casa. Había nísperos. Comémonolos/Comémosnolos directamente da árbore. É como único sábenme os nísperos, unha froita silvestre como a moura ou o higo que un agradece sempre nos camiños e que cada vez que probo devólveme ao xardín da casa da miña avóa. O meu amigo leva moitos anos fóra da illa. Vive noutro continente e levaba toda a súa vida recreando cada metro desa casa que xa non existe. Non fixo falta que me dixese nada. Afasteime uns metros e deixeino só. Os seus pais morreron fai anos e a súa única irmá vive na Península. De lonxe só escoitaba o canto dos paxaros que revoloteaban entre a higuera espida e o nisperero. O meu amigo andaba amodo coas mans nos petos e a mirada perdida noutro tempo.
Un tamén volta onde nunca estivera. E isto non é un contrasentido. Todos chegamos por vez primeira a cidades nas que nos sentimos como en casa. Viaxar é aprender a sorprenderse, a saber que se repiten as mesmas personalidades e os mesmos roles en todas partes, e tamén é unha cura de humildade cando sales á rúa e non te coñece absolutamente ninguén, e séntete libre de presións ou de ter que interpretar un papel que moitas veces non che pertence. Viaxar é tan importante como ler. E ás veces nin sequera fai fallla que te levantes do sillón para partir lonxe. É como o ds volta que dicía ao principio. Porque quen viaxa unha vez xa o fai para sempre no seu recordo, ou aprende a evocar vivencias detrás das paredes ou das fronteiras que lle encerran.
Un amigo que se marchou fai moito tempo voltou buscando a súa casa da infancia nos arredores dun pobo de A Mariña. Acompañeino atravesando rastroxos e camiños que desapareceran entre toxos e silveiras. Cando chegamos onde estaba aquela casa só había unha árbore e moitas silvas e outras herbas por todas partes.
Quedaban os muros do que un día fora a habitación dos seus pais. Todo o demais era unha enchente de amieiros, salgueiros e unha figueira de migueliños que no mes de marzo estaban sen follas e sen froitos, como un osario á intemperie baixo un ceo gris. Os pais do meu amigo eran aparceros que foron cambiando de terras e de casas durante anos, pero naquela casa asentáronse case unha década, e foi alí onde este amigo acudiu ao colexio, leu os primeiros libros e coleccionou estampas da vida.
Aínda estaba o nispereiro que había no que fora orta. As súas follas rozaban a figueira que ocupaba case todo o espazo no que estivera a casa. Había nísperos. Comémolos directamente da árbore. Sábenme os nísperos, unha froita silvestre como a moura ou o figo que un agradece sempre nos camiños e que cada vez que probo devólveme a o ribazo da casa de Milio do Caseiro no meu Nois natal. O meu amigo leva moitos anos fóra da bisbarra. Vive noutras terras e levaba toda a súa vida recreando cada metro desa casa que xa non existe. Non fixo falta que me dixese nada. Afasteime uns metros e deixeino só. Os seus pais morreron fai anos e a súa única irmá vive en Madrid. De lonxe só escoitaba o canto dos paxaros que revoloteaban entre as arbores espidos e o nisperero. O meu amigo andaba amodo coas mans nos petos e a mirada perdida noutro tempo.
Otero Regal.