A lei (en latín, lex, legis), Xa ven que se nota o meu paso por o Seminario de Mondoñedo, é unha norma xurídica dictada polo lexislador, é dicir, un precepto establecido pola autoridade competente, en que se manda ou prohibe algo en consonancia coa xustiza cuxo incumplimiento conlleva a unha sanción. Estas son as definicións tal cal as dictan os que se supón que saben.
As normas imperativas e prohibitivas da Lei son rotundas e absolutamente claras, e quen a incumplen-, non deberían saír de rosiñas ou agraciados pola visión da Virxe en procedementos xudiciais grazas ao corporativismo, ao amiguismo ou á aplicación “sui xeneris” da norma.
Sendo a lei igual para todos,- non así a aplicación da mesma, como é ben sabido e sufrido-, a súa aplicación a profesionais colexiados, e a non colexiados como os políticos (tempo haberá en que se colexiarán), non pode admitir excepcións tales como “defectos formais”, e un longo etcétera de ridiculeces en sentenzas nas que se declare nula unha obra, condénese a un terceiro por causa da nulidad e absólvase ao autor de tamaña tropelía.
E si un servidor do público, por oposición ou por elección, non ten unha mínima referencia do que é o moral, ética, deontolóxica, ou legal xinxelamente ignóraos ou llos pasa polo forro, descansamos na antesala dunha conduta previsiblemente delictuosa por feitos nos que se querería englobar o término “corrupción”.
Os políticos, algúns particularmente, andan de cabeza tratando de definir a corrupción, de xeito tal que non lles roce nin tanxencialmente. Os nenos aprenden rápidamente que é o bo e o malo pero hainos que, co paso dos anos, mandan ao “carallo a vela” calquera deber, ante si, ante os demais, ante os colegas ou ante a Lei.
Mareamos ata a extenuación á perdiz, padecemos a falta de concordancia e proporcionalidade na aplicación da lei, miramos atónitos e furiosos o paseo no mar e a montaña dos ladróns de euros a mans cheas, sufrimos con pesar a dureza da lei con róubaos-galiñas e a levedade cos delincuentes de pescozo branco e non noscabreamos o suficiente.
Ninguén está libre de pecado, certo é, e menos aínda quen isto escribe. Polo menos, percibamos o sonroxo da vergonza que é un sinal de arrepentimiento. Para iso hai que educar en valores, coidar de xeito xentil aos que nos seguen. Somos a conclusión da nosa aprendizaxe pola vida. O mellor albacea é o que non se nomea. A fortaleza do heredable está na educación, na boa, e nos seus principios.
A outra pata da mesa e a política, e imprescindible que vostede Elixa a profesionais de conduta intachable, hainos. E apartemos aos políticos de sombras escuras, tanto si son catro como corenta. Ninguén debería cobrar por traballos nulos e inservibles. Vostede, intelixente lector, sabe extraer as súas propias conclusións.
Otero Regal.