Tódolos mares coñecen de traxedias nas súas augas. Feitos tristes que alguns quedaron no anonimato e outros, pola magnitude, ou as circunstancias que oss arrodaron permanecen gravados, con trazos indelebles, na historia sinistra, dos pobos mariñeiros.
O “Hidro” era unha lancha que chegara a Foz o ano 1930, procedente de Laredo onde Tristán “O vello”, e don Manuel Blanco Muinelo, segredario do entón Xulgado Comarcal de Foz a mercaran. O nome dela era “Nuestra Sra del Carmen”; pero era tan veloz surcando as augas que as xentes deron en decir que mais ben parecía un hidroavión e daí que todos a coñecesen por “O Hidro”. Na tardiña do 8 de outubro de 1935; ao lusco – fusco cando intentaba pasar a fatídica barra ata a Ribeira con 20 bañeiras de sardiña a bordo envorcou preto da Pena Rubia, quedando a quilla para arriba. Dos oito que a tripulaban dous desapareceron: Tristán Alonso e Xoséda Palmeira.Ao teceiro día Tristán apareceo nunha Praia de San Cibrao e, dez días despois, Xosé, avistado por un pescador de cana nunha furada da costa en Salave, pretiño de Tapia: curiosamente ambos seguirán rumbos opostos. A profundidae dos cantís e a ificultade dos accesos fixeron que os vecinos o lugar tivesn que realizar serios esforzos para levar a terra o cadáver e Xosé da Palmeira, que foi soterrado no minúsculo cemiterio de Salave.
Ás veces feitos tan luctuosos a pé a que se produzan episodos de fondo valor humano, solidarios e que as persoas, ó impulso de tal sentimento arrisque sen miramentos e mesmo se salten as leis para lograr mitigar a dór allea; foi iste un deses casos.
Tempo mais tarde a nai do mariñeiro, María de Gabrieliño, quixo recuperar os restos o fillo cumprindo coa legalidade;pero os trámites eran longos e moi caros para aquela conomías dw subsistencia e seguindo a suxerencia do párroco don Xosé Louro optaron por facelo de xeito clandestino.
Suso Fernández