O problema de agora é que o PSOE está descabezado e non conta cun líder á fronte do partido. A falta de pan, boas son tortas, pensaría o presidente do Goberno en funcions, que si quere falar de ti a ti con algún socialista destacado terá que facelo co seu homólogo de Asturias que ademais ten en común a costume de pintar o melo de mouro para disimular as canas e de paso a falla de ideas, que foi elixido para presidir a xestora.
Como o PSOE está feito uns raposos, O PP móstrase en disposición de seguir vacilándoe, ata algo máis do que veu facendo ata agora. Os socialistas mentras tanto estanse lambendo as súas feridas e non están para esixir moito máis do que obriga a dignidade perdida.
Os críticos de Sánchez afirman que as dúas derrotas consecutivas nunhas eleccións xerais (a cousa ten trampa porque se celebraron cuns meses de diferenza) obrigábano a dimitir, esquecendo que Felipe González, do mesmo xeito que Aznar ou Rajoy, chegaron ao poder á terceira logo de perder consecutivamente en dúas ocasións. O único que gañou á primeira e ás dúas ás que se presentou foi Zapatero, o paradóxicamente considerado o peor presidente da democracia ata que chegou Rajoy. Peor non se pode facer. Quizá por iso vaille tan ben.
Otero Regal.