Era un xogo que aprendían desde pequenos, vendo como os maiores do grupo de amigos, divertíanse levando e traendo mensaxes (“fulano díxome de tí isto…”) que eran falsos, co único pracer de indispoñelos ata o punto de poñelos a pelexar cos puños e así ter un entretenimiento de valde para el, pero custoso para as vítimas de tan macabro xogo.
Durante moito tempo pensei que esa época xa pasara, porque ao medrar estes pobos e converterse en vilas, o antigo deporte de xogar coa reputación dos demais perdera a súa importancia e iso gustabame , porque pensaba que estabamos entrando nunha etapa da civilización mais avanzada, pero lamentablemente estiven moi equivocado, porque o que ocorreu é que eses mesmos demos que armaban pelexas entre os pre-adolescentes, que xeraban enemistades entre os adultos e que xeraban guerras entre as familias, separacións de parellas, disoluciones de matrimonios, seguen vivos e con maior forza, porque agora están tecnificados.
Co auxe de internet, agora fálase da aldea global e ao observar o que ocorre neste medio de internet, doume conta que o término aldea, é o mais apropiado, porque unha aldea é un pobo pequeno e o refrán segue vigente, coa diferenza que agora xa non falamos dun pobo pequeno, senón dunha aldea global que é un inferno global. Agora sabemos o que ocorre en calquera lugar do mundo en cuestión de segundos, grazas aos que andan en internet como os vagos dos pobos de outrora, escoitando ao pé das fiestras, asomándose polas rendixas das portas e metendo os narices en todo lugar, para logo decorar a información recibida, agregándolle os elementos que convertan esa información nun obxecto morboso de pracer na boca de todo aquel que a repite como quen recita unha poesía ou canta unha canción que o leva ao éxtasis. Pero tamén hai quen se deron conta do poder das palabras que se transmiten por internet e xeran rumores que producen enfrontamentos entre persoas, desprestixio de institucións e de empresas e ata o perigo de crear situacións de pánico en grupos sociais e crebas de empresas. O triste de todo isto é ver como persoas adultas, ás que consideramos maduras, déixanse converter en instrumentos deses demos da aldea global, para convertela nun inferno grande e axiña que reciben esas mensaxes cargadas de veneno, apresúranse a reenviarlos a toda a súa lista de contactos, sen deterse a reflexionar si o que acaba de recibir é ou non certo; a estas persoas eu recomendaríalles ter en conta esa historia dos tres filtros que copio a continuación:
Un discípulo chegou moi axitado á casa de Sócrates e empezou a falar deste xeito:
– ¡Mestre! Quero contarche como un amigo teu estivo falando de ti con malevolencia…?
Sócrates interrompeuno dicindo: -?¡Espera! Xa fixeches pasar a través dos Tres Filtros o que me vas a dicir?
-Os Tres Filtros…??
-Si? – replicou Sócrates. O primeiro filtro é a VERDADE. ??Xa examinaches cuidadosamente si o que me queres dicir é verdadeiro en todos os seus puntos??
-Non… oíno dicir a uns veciños…?
-Pero polo menos fixéchelo pasar polo segundo Filtro, que é a BONDADE: O que me queres dicir é polo menos bo??
-Non, en realidade non… ao contrario…?
-?¡Ah!? – interrompeu Sócrates.- ?Entón imos á último Filtro. É NECESARIO que me contes iso??
– Para ser sincero, non…. Necesario non é.?
– Entón -sorriu o sabio- Si non é verdadeiro, nin bo, nin necesario… sepultémoslo no esquecemento…?
Tes algo que dicir a outra persoa?. Recorda pasalo pola VERDADE, a BONDADE e a NECESIDADE antes de dicilo.
Lamentablemente internet converteuse na praza desa aldea global, onde os rumores pasan na fala da xente e uns a outros din con esa seguridade: “é certo, porque o lin en internet”. Oxalá que todos aplicásemos os tres filtros a todo o que recibimos, antes de reenviarlo á nosa lista de contactos; só así, podriamos exorcisar eses demos que nos enchen os buzones de lixo indeseable e cheiron.
Otero Regal.