Sobre estes defectos sobresae un que os engloba e esmáganos como sociedade: a rotundidade. A maioría dos políticos, xornalistas e intelectuais somos contaminadores activos de rotundidad. Lemos a realidade nacional e internacional desde dúas trincheras. Só se póde ser propalestino ou prol Netanyahu; chavista ou antichavista; tiburón de Wall Street ou anticapitalista, españolista ou galeguista.
Estamos presos de dous libros de Petete que conteñen instrucións precisas de como se debe sentir, pensar e falar (rotundamente) ante calquera circunstancia pasada, presente ou futura. Si un se desmárca tres centímetros, o grupo ao que se supón pertence ameaza coa expulsión. Non é país para heterodoxos.
Loito contra a miña propia rotundidad, da que haberá numerosos exemplos. A rúa ensinoume que desde a rotundidad, unha forma supina de simplicidad, non se pode comprender a realidade, complexa por natureza.
Trato de non confundir opinión con verdade revelada. Sei que podo estar equivocado. O único sagrado é o lector.
Mariano Rajoy é un símbolo de rotundidad nacional, unha enfermidade que empeza a afectar a Pablo Igrexas, polo menos nas súas rodas de prensa e a un bo número de políticos Galegos e mariñans.
Esta rotundidad ambiental a que impide escoitar ao outro, que polo xeral tamén fala de xeito rotundo. Escoitar é a posibilidade de ensinarnos algo.
Dúas citas de Orwell que veñen ao caso: “Na nosa época non existe a posibilidade de manterse fóra da política. Todos os asuntos son asuntos políticos e a política, en si mesma, é unha masa formada de mentiras, evasións, tolemia, odio e esquizofrenia”. Pois iso, feliz sabado.
Otero Regal.