Foi en 1984 que , organizada pola ACIA, se celebrou a primeira exaltación dos chícaros, desde o respecto a canto de cultural e costumista ten o feito, eminentemente popular. O cronista non poido por menos que alzar a voz ante unha actuación á que non lle atopaba razón de ser e, pola contra, significaba unha agresión á historia do noso pobo, modesta, pero merecente de respecto e consideración, máximo daqueles que teñen a obriga, voluntariamente contraída, de velar polos intereses colectivos, materiais e inmateriais, da cidadanía. Foron eles os que a iniciaron hai algúns anos e ninguén a rectificou, acaso convencidos de que as cousas -ben feitas- deben prevalecer…Agora parece que as augas volven ó seu cauce e, sen extrañas interferencias, celebrarase a “festa do chícaro”. Parabéns.
O prestixoso xornalista e gastrónomo Jorge Víctor Sueiro, que tantas veces os degustara nas tabernas de Foz, no libro “Manual del Marisco”, dí:” Existe la creencia muy extendida de que estos mariscos favorecen la vena amatoria del que los consume. Ponen en situación; ayudan a ese punto de enervamiento que precede al placer de la pareja humana…. Pero es que este “cachondeillo” va incorporado a sus nombres gallegos, ya que “crica” ,”berberichiña” o”caralleta” son sustantivos que afectan a zonas altamente erógenas de la mujer” .
“Lo que es cierto – dí Sueiro,- es que crudos están riquísimos, ya que su sabor es sustancioso y muy marinero. En empanada, si puede ser de maíz, mejor, y con arroz , se chupan los dedos….”A edición contará con un pregoeiro, avezado e carismático home da información , en particular da gastronómica, e das viaxes: Xosé Manuel Orriols, nome de grande resoancia en prestixosos medios – prensa, radio e TV; vello coñecido e amigo de Foz .
Ten nomes varios: berbericho, croque,cuncho,crica, caralleta,berberichiña, carneiro; definido como molusco bivaldo, duns catro centímetros de longo e con cunchas estriadas case circulares. Críase nas costas do norte da península e cómese crú e guisado… Ise foi sempre en Foz “o chícaro”; descoñecemos as razóns que asisten aos que o despoxaron do nome autóctono contra do que é tradición do noso pobo, expresión da nosa cultura popular, arrebatada a identidade e empobrecida a linguaxe lugareña,ante cuxos feitos depredadores da nosa humilde historia o cronista non pode por menos que alzar a voz en contra do irresponsable proceder, mesmo consciente de que nada vai conseguir.
Acerca do chícaro, no seu libro “Manual del marisco”, editado en 1981, o prestixoso xornalista e gastrónomo Jorge Víctor Sueiro, dí: “Existe la creencia bastante extendida de que estos mariscos favorecen la vena amatoria del que los consume. Ponen en situación, dicen: ayudan a ese punto de enervamiento que precede al placer de la pareja humana”..Pero es que en el berberecho/chícaro este cachondeíllo lo lleva incorporado a alguno de sus nombres gallegos, ya que “crica”, “berberechiña”, o ”caralleta” son sustantivos que afectan a zonas altamente erógenas de la mujer”.
“O chícaro é un dos mariscos de concha mais populares en Galicia. Lo que es cierto, con los riesgos que esto entraña en unos mares tan contaminados como los nuestros, es que crudos están buenísimos, pues su sabor a la vez es sustancioso y muy marinero “(Sueiro).
Esta festa focega do chícaro conta cun pregoeiro moi cualificado: Moncho de Chila, home do mar desde os ancestros, coñecedor de tódolos seus viricuetos e dedicacións; das súas ledicias e dos seus dramas; das satisfaccións e das mágoas; en definitiva un “Home do Mar de Foz”, con maiúsculas.