Cando estamos noutro lugar, lonxe dos nosos traballos e das nosas preocupacións, fixámonos neses detalles que requiren a calma e a mirada serea que non atopamos cando imos correndo ao traballo . Realmente estamos viaxando cara a nós mesmos en todas partes. Tamén na Mariña de Lugo eu viaxo algúns domingos moi lonxe afastándome apenas uns metros da miña casa. Achégome ao barrio mariñeiro de Celeiro e parece coma se de súpeto afastáseme da Xunqueira na que habito entre semana. As ruas, as casas de cores, o son incesante da area na beira e esa brisa que fai que viaxe case tan lonxe como os barcos que teño diante converten calquera fin de semana nunha festa inesquecible. A costa de A Mariñal non se parece nada ao resto da bisbarra. Ás veces un ten a impresión de que cando a quixeron enterrar coas carreteras non fixeron máis que salvala da especulación e da mirada rápida que dedicamos ao que se ve desde as estradas. Alí tes que baixar uns metros e recuperar a costa tal como era antes de que levantasen casas e casiñas a todo o largo da cosrta dende Ribadeo ata O Barqueiro intentando gañarlle terreo ao océano. Desde ese lugar vese a vida que pasa afastada, os barcos que van e veñen cargados de soños e eses mariscadores que seguen buscando pulpos e lamparos entre as grutas das grandes pedras da costa. Hai praias pequenas de area branca que cando baixa a marea recórdame a todas as praias da miña infancia e xuventude en outros lugares lexanos. A sombra que deixan as penas cando cae a tarde e coa baixaamar parece que o Cantabrico dorme como un lagarto xigante. A Mariña e unha franxa costeira con moitas Mariñas dentro, unha costa con moitos horizontes nos que inventar as nosas propias viaxes. Sábeno todas esas gaviotas que sobrevoan a diario a súa silueta alargada e sempre mollada polas augas.