Dotada polos deuses dun gran sentido da curiosidade Pandora deu apertura á Caixa e do seu interior escaparon todos os males do mundo; cando foi capaz de pechala só quedaba Elpis –o espírito da esperanza-: só nos queda a esperanza, dixo Pandora.
Tan lonxe é ó mesmo tempo tan preto, século XXI e no noso país o deus estado decidiu darlle o control das caixas de aforros a uns fulanos metade políticos e a outra metade e un cuarto trileiros. Pandora nesta ocasión estaba representada nun avogado coruñés, Pablo Arangüena, que en outubro de 2011 presentou unha denuncia contra os directivos da fusionada Nova Galicia Banco. E de súpeto saíron todos os males do mundo.
A denuncia caeu no xulgado de Instrucción nº 2 de A Coruña que traslada a causa a Audiencia Nacional. Arangüena prende o motor da maquinaria xudicial con un solo lei motiv: o anoxo de quen presenciaba o espectáculo obsceno das indemnizacións millonarias.
O resto é historia: un rescate bancario de Nova Caixa Galica que nos saíu do peto por importe de case 9.000 millóns de euros e a posterior adquisición, previa subasta pública polo monto de 1.003. Xa se sabe, nos negocios pérdese moitas máis veces da que se gaña.
Só nos queda a esperanza, dixo Pandora, os males do mundo xa fuxiran e con eles os cartos do contribuínte. E, namentres, o proceso penal contra os millonarios directivos seguía o seu cauce.
A Audiencia Nacional pronunciouse e impuxo unha pena de dous anos de prisión ós cabaleiros Gorriarán, Fernández Gayoso, Pego e Rodríguez. Os tipos delictivos: administración desleal e apropiación indebida. Os feitos probados: os directivos cobraron, conxuntamente, indemnizacións por importe de 18,9 millóns de euros e deberán devolver 10 millóns segundo o Supremo.
Como ben sabe o querido lector o pasado luns a sección terceira da Audiencia Nacional rexeitou a suspensión da condena que habitualmente se concede para penas iguales ou inferiores a dous anos por atender á especial gravidade dos feitos. Os “fulanos” deberán ingresar en prisión.
Din por aí que os condenados amosaron un gran arrepentimento e moito medo a acabar no cárcere, non obstante aínda non devolveron nin a metade do que “fanaron” vía embargos ou por devolución efectiva.
Na rúa a xente onte berraba pola venda masiva das participación preferentes e demais produtos complexos, hoxe fan o propio pola nulidade das cláusulas solo. Todos os demos do mundo fuxiron e a Pandora só lle queda hoxe a esperanza: a de que algún día este sexa un país no que custe menos saír da pobreza que do cárcere.