Cando nun punto determinado do mar se xunta moito peixe, e xira en remuiño a grande velocidade para acadar a bicada, dise que é un “oio”; ás veces e tal a cantidade, que chegan a matarse uns contra outros.
A costeira fora moi importante para as misérrimas economías das xentes. Por iso a seguían con interese, dende que as lanchas partían do peirao ata que voltaban a él. E polas noites, a través dos “chuzos” (candís alimentados con carburo ou “saín”, que é graxa do peixe) seguían dende terra a súa evolución, para o que se situaban en lugares altos e observar os movementos a bordo: cando se encendían os “chuzos” sabíase que pescaban, pois a luz dos mesmoss alumeaban a faena de largar e recoller o aparello. .Cando tal se producía os espectadores desde terra manifestaban de forma ostensible a súa ledicia.
A abundancia era tal que había lanchas dedicadas ó “carrexo”; é decir que as cargaban as que pescaban , e a función delas consistía en carrexar o peixe para o peirao, partíndo ao 50% para cada unha, do importe da venda do peixe carrexado. A descarga facía que unha pequena parte caera ó mar entre as embarcacións e o muelle; os rapaces,esquieiros, ganchos e outros artiluxos, recuperaban as unidades que podían e vendíanas; e por estas datas mercaban anacos de turrón, que vendían a unha peseta, no bar Lisboa, na praza Condes de Fontao .
Os tempos do Chicharrón quedaron na memoria popular, como símbolo da pobreza e de tódalas carencias dos malfadados tempos da posguerra civil.
