A roda vira e vira, ás veces máis axiña, outras veces dun modo máis lento e dormilon. No medio da roda: eu, sabedor de que fai xa tempo fun capaz de parar o tempo, frear o movemento constante da roda e controlar a situación… pero naquel momento optaches por axudarme e intúo que xa non é o mesmo.
Este xogo é imposible gañalo só con faroles… e a día de hoxe iso é o único que teño; ti tes as cartas ganadoras. Si a sorte non me bota un cable, lévoo claro. E mentres: “vira o mundo vira…”. Como unha roda. E poda que volvamos a ter o que xa tivemos tantas veces a o longo da nosa triste historia, vivas a o exercito, a garda civil florear de trapos de cores que algunos din bandeiras, que non unen, enfrentan, patrias patriotas e xentes de mal vivir e peor obrar…….calade todos porque por esas corredoiras so se vai o inferno….deixar de odiarse…un estado que odia ou o odian non merece existir nun mundo bo e xeneroso.