Ampliar unha fiestra, poñer un grifo, aumentar algún punto de luz ou simplemente reparar algo que non funciona, convértese nun dos maiores desasosegos para moitas persoas. Cando un elemento da instalación comeza a fallar, a petición constante consiste en “que non se rompa, que non se rompa, que non se rompa”, pero si iso ocorre sería o momento de comezar esa penosa peregrinación de procura, caza e captura do “manitas” necesario par repoñelo ou reparalo, acertar, que sexa axiña, que quede ben, que non che de un pau e que non falle ao día seguinte. Demasiadas peticións, case un milagre que require polo menos poñer algunha vela para que todo salga ben.
A catalogación social en niveis de clase, aos que se asigna maior ou menor prestixio, levou á circunstancia de que algúns mozos á hora de decidir o seu futuro profesional afástense daquela formación e consiguiente destino laboral que talvez sexa o adecuado ás súas aptitudes e o que mellor puidese conseguir a súa realización laboral e un estatus económico moi saudable. Isto unido á deficiente programación, escasa valoración e dotación por parte das autoridades educativas, pero sobre todo á ausencia de fe na promoción deses oficios, lévanos á terrible paradoxa da reducida existencia de técnicos profesionais dos oficios manuais tradicionais fronte á crecente e insaciable demanda de devanditas tarefas. De rebote prodúcese o efecto adverso de que entre os valiosos cóense algúns inútiles que nunca deberon obter a licenza, que acaban coa paciencia dos usuarios e desprestixian ao gremio na súa totalidade e sen distingos.
De tal modo suscítase a cuestión que toda obra, reparación, mellora ou contratación para calquera finalidade require en primeiro lugar a indagación sobre a profesionalidad do presunto autor, Si se dá co bo que é o desexable, será preciso pasar a unha segunda fase que consiste na procura dun enchufe de alto voltaxe, máis voltios canto mellor fama teña o “manitas”, e terceiro sentarse a esperar que a corrente, o tempo e a axenda do ocupado factor organícense para que chegue a túa desexada quenda.
A verdadeira desazón prodúcese cando sen antecedentes, nin informes, nin padriños e á desesperada, metes na túa casa ao que deixou a súa propaganda no buzón ou se anuncia con letras xigantes nas guías comerciais. Entón é cando pode pasar calquera cousa, como di o proverbio chinés “Poida que sexa para ben, poida que non”. Si acertaches anotaralo na túa axenda con letras maiúsculas e remarcado para a próxima ocasión, si errache non se sabe cal pode ser a reacción, dependerá da dimensión do dano, porque tamén existe quen escaralla mais que arranxa e deixa á altura do betún aos seus colegas. Iso pasa en todos os oficios e profesións.
Adoitamos pensar que a vida é unha lotería, que vai pasando a tumbos, que a moeda cae unhas veces de face e outras de cruz. Estamos feitos ao azar, poñemos no taboleiro todo o esforzo de nosa parte pero logo ao barallar nunca se sabe que pasará.