Carlos Martínez Barbeito no libro “Galicia”, sen negar a verdade tópica que nos define só por melancólicos e soñadores,asegura que “o galego, cando se tercia, é espléndido e báquico; gran comedor, gran bebedor e gran fornicador, e dono da plenitude da vida…”.
O Carnaval polos nosos pagos viviu a evolución ó igual que o fixeron tódalas manifestacións sociais, culturais e lúdicas; pero mantén a copiosa degustación do animal que é o rei da cociña, o porco; imperio que comparte cos mariscos e os peixes das nosas costas, sendo número principal do antroido o desfile polo prato do lacón e a “cachucha”, o touciño e a costela; a orella e o rabo; o lacón e os chourizos…co aditamento de garabanzos, grelos e patacas; regado todo por un bó Ribeira Sacra; e co epílogo duns postres tradicionais e exquisitos :filloas, orellas de frade,flores do entroido, rosquiñas, follas de limoeiro, chulas…
Esquezamos, pois, por uns días, lector amigo,os ácidos úricos e colesterois;hipertensións, glucosas e demais atrancos, e comamos e bebamos. A austera coresma chega de contado e non vaia ser que os xaxúns e abstinencias que nos esperan, nos pillen sen reservas.Xa o dí a vella cantiga: “¡Adeus, martes do entroido;/ adeus meu amiguiño;/ ata domingo de Pascua, non comerei mais touciño!…”e deica un ano.