Recoñézoo, eu era moi de Maradona. O, posiblemente, mellor xogador de fútbol da historia vén de finar. Atrás queda a historia dun home que partiu da nada máis absoluta e que fixo, máis que ninguén, chea de contido a frase de que o fútbol é un deporte do pobo.
Non, o “Pelusa” non foi un santo, mais nunca quixo selo. Viviu agarrado ao barco da fama e os cartos que fixeron dun pibe de condición moi baixa, un retrato grotesco do éxito. Porén, na miña opinión, iso non desvaloriza a súa figura, porque a Diego hai que entendelo como a unha estrela do rock: xenial, excesivo, airado.
Que queres que che diga, gosto máis deste perfil de estrela, humana con defectos, con caídas, con desbarres, aos politicamente correctos tipo Nadal, raiando no robótico da profesionalidade.
Non se pode amar a Maradona sen admiralo maldicindo entre dentes, con rostro retador no mundial do 90, cando o público italiano asubiaba o himno arxentino. Só a un astro como el se lle lembra por un gol ilegal, metido ao 50% coa man e o corazón.
A Maradona lle sobraron aduladores de ocasión, e porqué non dicilo, escenas pouco edificantes, pero así era el, da materia de grandes campións que simultanearon éxito deportivo e catástrofe persoal. A poesía da vida atópase entre as borracheiras de George Best, as couces anfifascistas de Cantona e as bágoas de perdedor solitario de Paul Gascoigne.
Maradona non era, obviamente, un exemplo no persoal para os nenos. Mais, admirando profundamente a Mauro Silva, as escenas que se lembran como máis apaixoadas do súper dépor son moi seguramente de Djalminha ou Diego Tristán, outro que tal baila (nunca mellor dito, no caso do andaluz).
Nos últimos anos coa aparición doutro crack tamén arxentino, Messi, a comparación estivo sempre presente. Quen era mellor?.
Eu quédome con Diego, con moito. Por carácter, por liderazgo, por conexión coas bancadas. Só o xa difunto gordito foi capaz de meter un gol tan cheo de épica, como o segundo a Inglaterra no mundial do 86. Só el puido imaxinalo antes de executalo. So el reverteu a guerra que os rivais gañaran polas armas só uns anos antes, para entregarlle o desquite a un país que necesitaba limpar feridas. Non só meteu o gol do século, senón que paralelamente provocou a narración máis emotiva que se lembra dun tanto. “A que planeta te fuiste barrilete cósmico?”. “Gracias Dios por el fútbol”. “Gracias Dios por Maradona”.