Coa festa de San Xosé a nosa Igrexa convídanos a celebrar o Día do Seminario. Falar do Seminario é poder ter a posibilidade de reflexionar sobre moitos temas que afectan ao presente e futuro da nosa Igrexa: a misión do sacerdote hoxe no noso mundo e nas nosas comunidades, a súa figura e a súa tarefa; a pregunta sobre como desvelar que Deus segue chamando a mozos a participar na súa misión; a proposta explícita ás novas xeracións para suscitar a súa vida como vocación en clave de servizo; a necesidade de artellar estruturas formativas actualizadas e significativas que axuden a prepararse aos futuros sacerdotes como servidores da Igrexa e do mundo nunha época de cambio; a urxencia de redescubrir a clave vocacional na nosa acción pastoral…
Como sabedes, desde este curso funciona o noso Seminario Maior Interdiocesano “Santiago Apóstolo” na cidade compostelá. Trátase dunha comunidade formativa que, acompañada por catro sacerdotes, cremos que axuda de maneira adecuada aos mozos que teñen inquietudes vocacionais e manifestan o seu desexo de ser sacerdotes o día de mañá. O Seminario Interdiocesano convértese así nun instrumento que pretende acompañar no discernimento destes mozos e axudarlles na súa mellor formación humana, intelectual, comunitaria, espiritual e pastoral. Son tantos os retos que no futuro terán que afrontar que todo esforzo é pouco. No devandito Seminario, xunto aos seis seminaristas da nosa diocese, fórmanse os das dioceses de Tui-Vigo e Santiago de Compostela. Conforman así unha comunidade de talla humana que lles permite crecer e vivir con alegría a chamada de Xesús.
O meu recordo vai dirixido agora a eles: a Darío (actualmente diácono), Andrés, Renny, Sebastián, Ismael e Gonzalo. Grazas por responder á chamada; grazas por facer o esforzo que estades a facer; grazas por querer deixarvos moldear como a Igrexa hoxe nos solicita; grazas pola vosa dispoñibilidade e xenerosidade; grazas por responder con docilidade ás preguntas do voso corazón… Coidádevos moito, coidade o voso corazón para que sexades os presbíteros que a nosa Igrexa de Mondoñedo-Ferrol necesita. Non é doado, pero co Espírito é posible.
Pero a celebración do Día do Seminario é tamén unha provocación para todos nós. Convidaríavos a varias cousas: en primeiro lugar, a orar por estes mozos que hoxe son autenticamente intrépidos. A resposta á vocación sostense por graza, sempre é obra do Espírito que actúa en nós. El é o que chama. Cando oramos polos seminaristas, no fondo, estamos amándoos e integrándoos no noso corazón e no corazón da comunidade cristiá onde un día terán un papel de servizo imprescindible. A oración por eles axúdanos a valoralos e a recoñecernos sempre como obra de Deus que vai tecendo a súa vontade connosco e entre nós. A oración axúdanos a descubrir que o seminarista forma parte dunha comunidade de onde xorde e á que volve para unha misión.
En segundo lugar convidaríavos a arroupar aos nosos sacerdotes, servidores da comunidade e “sembradores de esperanza”, como di o lema deste ano. Vivimos tempos moi complexos, de auténtico cruzamento polo deserto como sinalan algúns. Na visita pastoral comprobo como os valorades e apreciades, aínda no medio da súa fraxilidade, debilidade e pecado. Convídovos a seguir desta maneira para que nunca se sintan sós ou illados, senón membros dunha gran familia que é a Igrexa onde son capaces de xerar moita vida e esperanza. Só cando nos valoramos na diversidade de funcións e ministerios nos que se configura a Igrexa, redescúbrese a función do presbítero no que autenticamente significa. Como dicía o Cura de Ars: “Un bo pastor é o tesouro máis grande que o bo Deus pode conceder a unha parroquia e un dos dons máis preciosos da misericordia divina”.
Por último, convidaríavos a expor explicitamente aos mozos a proposta vocacional. Acabamos de ter un Congreso de Vocacións na Igrexa de España onde falamos precisamente da crise antropolóxica que atravesamos cando a vida vívese desde un enmimesmamento. A vida pérdese se se encerra en falta de horizontes, cando é incapaz de expoñerse en clave de desenvolvemento persoal e competencial. Pola contra, unha cultura vocacional axuda a redescubrir a vida sempre como unha pregunta, como un interrogante que me formulo persoalmente ante Deus e ante o mundo: eu, para quen son? Por que estou neste mundo? Para que me creou o Señor? A resposta a estes interrogantes descóbrese sempre como unha misión, unha tarefa: eu son para Deus e para os irmáns, non para o meu propio benestar e beneficio. E só nesta perspectiva a vocación sacerdotal pode xurdir entre os máis novos da nosa comunidade.
Felicítovos a todos os membros da nosa Igrexa que tedes como carisma ou como inquietude esta cuestión vocacional. Que sigamos entre todos acompañando aos que xa están nese proceso de discernimento e que o Señor siga concedéndonos o agasallo de novas vocacións.
O teu irmán e amigo,
Fernando García Cadiñanos
Bispo de Mondoñedo-Ferrol