Un noso vello amigo, bó coñecedor dese submundo, dí que os partidos políticos son caldo de cultivo dos episodios mais virulentos no desencontro entre as persoas, onde se escenifica o amor/odio cos efectos mais sañudos. A rotura das parellas políticas, tan prodigadas,cando ambos membros perseguen idénticos obxetivos e só hai praza para un, pode ter un final dramático, resultas da paixón que os dous senten pola noiva pretendida, coa que están dispostos a todo, pero non renuncian a deitarse con ela a cotío; rutura ineludible!.
No eido público, dende hai moito tempo, (dende sempre, acaso.?), estamos a vivir, en tódolos niveis de tódalas cores, unha ringleira inacabable de episodios que entroncan co suposto que antecede, e leva a considerar os posibles paralelismos con outros amores, reais ou ficticios, dos que da boa conta a literatura universal. Porque, tamén traumáticos, pero mais románticos, foron os de Calixto e Melibea, da Celestina, figura malévola, sempre presente nos entramados políticos; os Amantes de Teruel; Romeo e Julieta; don Juan Tenorio e dona Inés ou do rei don Pedro de Portugal que, tras a morte da galega Inés de Castro, a coroou Raíña…
É frecuente que os amores apaixoados, os “amoríos”, rematen de forma traumática; non estamos pois ante un feito novidoso. Algo semellante atópase no mundo da ficción: en Cyrano de Bergerac, por exempro; él e Cristian, un soldado da súa Compañía, amaban á mesma muller, Roxana. Cristian, mais xove, guapo, pero sen talento, finou guerreando. Cando Cyrano, poeta, feo e mais vello morreo, Roxana decatouse que era el quen escribía as cartas amorosas que aquél lle enviaba; quen, en realidade, a namoraba, e descubríu que nun só amaba a dous, e así o expresou ó morrer o poeta: ”Amei a un home e o perdo por segunda vez…”
Nada ten que ver o relato que antecede, co amor bucólico, puro e desinteresado de Martiño e Rosa en “A Virxe do Cristal” de Curros Enriquez. Cando él, sen motivo, dubidou da fidelidade de Rosa, ésta ingresou, de por vida, nun mosteiro. Os actores da traxicomedia política á que aludimos, de tan nefasto proceder, pola contra, seguen a representar, sen ruborizarse sequera, a vergoñenta peza teatral. Todo un penoso exempro para os aprendices de político aos que os veteranos“mestres”amosan o camiño; por iso nunca a xeira remata… Penoso!.